Köprü Anasayfa

İslamî Hizmet Metodları

"Yaz 98" 63. Sayı

• Risale-i Nur’un Hizmet Metodu

  Bediüzzaman Said Nursi

  Müceddid-i Elf-i Sânî İmâm-ı Rabbânî Ahmed-i Fârukî ders verirken diyordu: “Bütün tarikatların en mühim neticesi hakaik-ı imaniyenin inkişâfıdır.Ve birtek mesele-i imaniyenin vuzuh ile inkişâfı, bin kerâmâta ve ezvâka müreccahtır.”

  Hem, diyordu: “Eski zamanda büyük zâtlar demişler ki, Mütekellimînden ve ilm-i kelâm ulemasından birisi gelecek, bütün hakaik-ı imaniye ve İslamiyeyi delâil-i alkiye ile kemâl-i vuzuhla ispat edecek. Ben istiyorum ki, ben o olsam, belki^Haşiye1 o adamım diye.

  İman ve Tevhid, bütün kemâlât-ı insaniyenin esası, mâyesi, nuru, hayatı olduğunu ve düsturu, tefekkürât-ı imaniyeye ait bulunması ve Nakşî tarikatinde hafi zikrin ehemmiyeti ise, bu çok kıymettar tefekkürün bir nevi olmasıdır” diye talim ederdi.

  Madem bu kahraman imam böyle diyor ve madem bir zerre kuvvet-i imaniyenin ziyadeleşmesi bir batman marifet ve kemâlâttan daha kıymetlidir ve yüz ezvâkın balından daha tatlıdır; ve madem bin seneden beri iman ve Kur’ân aleyhinde terâküm eden Avrupa feylesoflarının itirazları ve şüpheleri yol bulup ehl-i imana hücum ediyor ve bir saadet-i ebediyenin ve bir hayat-ı bâkiyenin ve bir Cennet-i dâimenin anahtarı, medârı, esası olan erkân-ı imaniyeyi sarsmak istiyorlar; elbette herşeyden evvel imanımızı taklitten tahkika çevirip, kuvvetlendirmeliyiz.

  Ayetü’l-Kübra, s. 130, 140.

  Kur’ân’dan gelen o Sözler ve o Nurlar, yalnız aklî mesâil-i ilmiye değil, belki kalbî, ruhî, halî mesâil-i imaniyedir. Ve pek yüksek ve kıymettar maarif-i İlâhiye hükmündedirler.

  Mektubat, s. 340.

  İlm-i mantıkta “kaziye-i makbûle” tâbir ettikleri (büyük zâtların, delilsiz, sözlerini kabul etmektir) mantıkça yakîn ve katiyeti ifâde etmiyor. Belki, zann-ı galiple kanaat verir. İlm-i mantıkta, “bürhân-ı yakînî” hüsn-ü zanna ve makbul şahıslara bakmıyor. Cerh edilmez delile bakar ki; bütün Risale-i Nur hüccetleri, bu bürhân-ı yakînî kısmındandır. Çünkü ehl-i velayetin amel ve ibadet ve sülûk ve riyâzetle gördüğü hakikatler ve perdeler arkasında müşâhede ettikleri, hakaik-ı imaniye. Aynen onlar gibi, Risale-i Nur, ibadet yerinde ilim içinde hakikate bir yol açmış; sülûk ve evrad yerinde, mantıkî bürhanlarla ilmî hüccetler içinde hakikatü’l-hakaika yol açmış; ve ilm-i tasavvuf ve tarikat yerinde, doğrudan doğruya ilm-i kelâm içinde ve ilm-i akîde ve usulü’d-din içinde bir velayet-i kübrâ yolunu açmış ki, bu asrın hakikat ve tarikat cereyanlarına galebe çalan felsefi dalaletlere galebe ediyor; meydandadır.

  Teşbihte hata olmasın; nasıl ki Kur’ân’ın gayet kuvvetli ve mantıkî hakikati sair dinleri felsefe-i tabiiyenin savletinden ve galebesinden kurtanp onlara bir nokta-i istinad oldu, taklidi ve aklın haricindeki usüllerini de bir derece muhafaza etti; aynen öyle de, bu zamanda onun bir mu’cizesi ve nuru olan Risale-i Nur dahi felsefe-i maddiyeden gelen dehşetli dalalet-i ilmiyeye karşı, avam-ı ehl-i imanın, taklidi olan imanlarını, o dalalet-i ilmiyenin savletinden kurtarıp, umum ehl-i imana bir nokta-i istinad ve yakın ve uzaklarda olanlara dahi, zaptedilmez bir kale hükmüne geçmiştir ki; bu emsâlsiz dehşetli dalaletler içinde, yine avam-ı müminînin imanını şüphelerden ve İslâmiyetini hakikatsizlik vesveselerinden muhafaza ediyor. Evet, her tarafta, hatta Hint ve Çin’de, ehl-i iman bu zamanın çok dehşetli dalaletinin galebesinden, “Acaba İslâ-miyette bir hakikatsizlik mi var ki, sarsılmış” diye şüpheye ve vesveseye düştüğü vakit, birden işitir ki, bir risale çıkmış; imanın bütün hakikatlerini kati ispat eder, felsefeyi mağlup edip zındıkayı susturuyor, diye anlar. Birden o şüphe ve vesvese zâil olup imanı kurtulur ve kuvvet bulur.

  Emirdağ Lahikası-I, s. 90.

  Kur’ân’ın aleyhinde bin seneden beri müntakimdne hazırlanan dinsizlerin îtiraz-larını ve kâfir feylesofların terâküm edip şimdi yol bularak intişar eden şüphelerini ve Kur’ân’ın dehşetli darbelerinden intikam besleyen muannid Yahudîlerın ve mağrur bir kısım Hıristiyanların hücumlarını def edip mukâbele eden ve her asırda Kur’ân’ın pekçok kahramanlan ve manevi kaleleri vardı. Şimdi ihtiyaç bir ikiden yüze çıkmış. Ve müdâfîler yüzden iki üçe inmiş. Hem, hakaik-ı imaniyeyi ilm-i kelâmdan ve medreseden öğrenmek çok zamana muhtaç bulunduğundan, bu zamanda o kapı dahi kapandı. Hem çabuk, hem herkes anlayacak bir tarzda en derin hakikatleri tâlim eden Risale-i Nur, elbette İmâm-ı Ali Radıyal-lahü Anhın bu iltifâtına lâyıktır.

  Sikke-i Tasdîk-ı Gaybî, s. 95.

  Evliya dîvanlarını ve ulemanın kitap-larını çok mütalaa eden bir kısım zâtlar tarafından soruldu: “Risaleti’n-Nur’un verdiği zevk ve şevk ve iman ve iz’an onlardan çok kuvvetli olmasının sebebi nedir?”

  Elcevap: Eski mübârek zâtlann ekserî dîvanları ve ulemanın bir kısım risaleleri imanın ve marifetin neticelerinden ve meyvelerinden ve feyizlerinden bahsederler. Onların zamanlarında imanın esâsâtına ve köklerine hücum yoktu ve erkân-ı iman sarsılmıyordu. Şimdi ise köklerine ve erkânına şiddetli ve cemaatli bir surette taarruz var.

  O dîvanlar ve risalelerin çoğu has müminlere ve fertlere hitap ederler; bu zamanın dehşetli taarruzunu def edemiyorlar. Risaleti’n-Nur ise, Kur’ân’ın bir manevi mu’cizesi olarak imanın esâsâtını kurtarıyor ve mevcut imandan istifade cihetine değil; belki çok deliller ve parlak bürhanlar ile, imanın ispatına ve tahkikine ve muhafazasına ve şübehâttan kurtarmasına hizmet ettiğinden, herkese bu zamanda ekmek gibi, ilaç gibi lüzûmu var olduğunu dikkatle bakanlar hükmediyorlar.

  O dîvanlar derler ki: “Velî ol, gör. Makamata çık, bak; nurları, feyizleri al. “Risaleti’n-Nur ise der: “Her kim olursan ol; bak, gör, yalnız gözünü aç, hakikati müşâhede et, saadet-i ebediyenin anahtan olan imanını kurtar.”

  Risaleti’n-Nur, en evvel tercümânının nefsini iknaa çalışır, sonra başkalara bakar. Elbette nefs-i emmâresini tam ikna eden ve vesvesesini tamamen izâle eden bir ders, gayet kuvvetli ve halistir ki, bu zamanda cemaat şekline girmiş dehşetli bir şahs-ı manevi-i dalalet karşısında tek başıyla gâlibâne mukâbele eder.

  Hem, Risaleti’n-Nur sair ulemanın eserleri gibi yalnız aklın ayağı ve nazarıyla ders,vermez ve evliya misillü, yalnız kalbin keşf ve zevkiyle hareket etmiyor; belki akıl ve kalbin ittihat ve imtizâcı ve ruh ve sair letâifin teâvünü ayağıyla hâreket ederek evc-i âlâya uçar, taarruz eden felsefenin değil ayağı, belki gözü yetişmediği yerlere çıkar, hakaik-ı imâniyeyi kör gözüne de gösterir.

  Kastamonu. Lahikası, s.10.

  Risale-i Nur, sair ilimler ve kitaplar gibi okunmamalı. Çünkü ondaki iman-ı tahkiki ilimleri, başka ilimlere ve marifetlere benzemez, akıldan başka çok letâif-i insaniyenin de kuvvet ve nurlarıdır.

  Sikke-i Tasdîk-i Gaybî, s.143.

  Cevşenü’l-Kebîr ve Risale-i Nur ve Hizb-i Nûrî dahi kainatı baştan başa nurlandırıyor, zulümat karanlıklarını dağıtıyor, gafletleri, tabiatları parça parça ediyor; ehl-i gaflet ve ehl-i dalaletin boğulduğu en son ve en geniş kainat perdelerinin arkasında envâr-ı Tevhîdi gösteriyor.

  Ezcümle, iki gün evvel, ism-i Hakem nüktesini okuyan bir Nakşî dervişi, güneşin ve manzûmesinin bahsini, Risale-i Nur mesleğine vech-i tatbikini anlamamış; demiş: “Bu da ehl-i fen ve kozmoğraf-yacılar gibi bahseder,” tevehhüm etmiş. Yanımda ona okundu; ayıldı. “Bu, bütün bütün başkadır” dedi. Demek, kozmoğraf-yacılar gibi, ehl-i fennin en son ve geniş nokta-i istinadları ve medâr-ı gafletleri olan perdelerde nur-u Ehadiyeti gösteriyor, orada da düşmanlannı takip ediyor, en uzak tahassüngâhlarını bozuyor. Her yerde huzura bir yol gösteriyor. Eğer güneşe kaçsa, ona der: “O bir soba, bir lambadır. Odununu, gazyağını veren kimdir; bil, ayıl!” Başına vurur.

  Hem kainatı, baştan başa âyineler hükmünde, tecelliyât-ı esmaya mazhariyetlerini öyle gösteriyor ki, gafletin imkânı olmuyor. Hiçbir şey huzura mâni olmuyor. Ehl-i tarikat ve hakikat gibi huzur-u daimi kazanmak için kainatı, ya nefyetmek veya unutmak ve hâtıra getirmemek değil, belki kainat kadar geniş bir mertebe-i huzuru kazandırdığını ve geniş ve külli ve daimi kainat vasatında bir ubudiyet dairesini açtığını gördüm.Risale-i Nur’un mesleği odur ki; zihinlerde bir iz bırakmamak için, sair ulemaya muhalif olarak, muarızların şûphelerini zikretmeden öyle bir cevap verir ki, daha vehim ve vesveseye yer kalmaz.

  İşârâtü’l-İ’câz, s. 4.

  Çoklar tarafından hem bana, hem bazı Nur Kardeşlerime sual etmişler ve ediyorlar ki:

  “Neden bu kadar muarızlara karşı ve muannid feylesoflara ve ehl-i dalalete mukâbil Risale-i Nur mağlup olmuyor. Milyonlar kıymettar hakiki kütüb-ü imaniye ve İslâmiyenin intişarlarına bir derece sed çektikleri halde; sefâhet ve hayat-ı dünyeviyenin lezzetleriyle, çok bîçare gençleri ve insanları hakaik-ı imaniyeden mahrum bıraktıkları halde; en şiddetli hücum ve en gaddarane muamele ve en ziyade yalanlarla ve aleyhinde yapılan propagandalarla Risale-i Nur’u kırmak, insanları ondan ürkütmek ve vazgeçirmeye çalıştıkları halde; hiçbir eserde görülmediği bir tarzda, Risale-i Nur’un intişârı, hatta çoğu el yazması ile altı yüz bin nüsha -risalelerinden – kemâl-i iştiyak ile perde altında intişar etmesi ve dahil ve hariçte kemâl-i iştiyak ile kendini okutturmasının hikmeti nedir, sebebi nedir?” diye, bu mealde çok suallere elcevap deriz ki: Kur’ân-ı Hakîmin sırr-ı i’câzıyla hakiki bir tefsiri olan Risale-i Nur, bu dünyada bir manevi Cehennemi, dalalette gösterdiği gibi, imanda dahi bu dünyada manevi bir Cennet bulunduğunu ispat ediyor; ve günahların ve, fenalıkların ve haram lezzetlerin içinde manevi elim elemleri gösterip, hasenât ve güzel hasletlerde ve hakaik-i şeriatın amelinde Cennet lezâiz i gibi manevi lezzetler bulunduğunu ispat ediyor.

  Sefâhet ehlini ve dalalete düşenleri o cihetle—aklı başında olanlarını—kurtarı-yor. Çünkü, bu zamanda iki dehşetli hâl var:

  BİRİNCİSİ: Akıbeti görmeyen ve bir dirhem hazır lezzeti ileride bir batman lezzetlere tercih eden hissiyât-ı insaniye akıl ve fikre galebe ettiğinden, ehl-i sefâheti sefâhetinden kurtarmanın yegâne çaresi, ehl-i sefâhetin aynı lezzetinde, elemini gösterip hissini mağlup etmektir. Ve âyetinin işaretiyle, bu zamanda, ahiretin elmas gibi nîmetlerini, lezzetlerini bildiği halde dünyevî kırılacak şişe parçalarını onlara tercih etmek, ehl-i iman iken ehl-i dalalete o hubb-u dünya ve o sır için tâbî olmak tehlikesinden kurtarmanın çare-i yegânesi, dünyada dahi Cehennem azâbını ve elemlerini göstermekle olur ki; Risale-i Nur, o meslekten gidiyor.

  Yoksa, bu zamandaki küfr-ü mutlakın ve fenden gelen dalaletin ve sefâhetten gelen tiryâkiliğin inadı karşısında, Cenâb-ı Hakkı tanıttırdıktan sonra ve Cehennemin vücudunu ispat ile ve onun azâbı ile insanları fenalıktan ve seyyiâttan vaz geçirmek yolu ile, ondan, belki de yirmiden birisi ders alabilir. Ders aldıktan sonra da, “Cenâb-ı Hak, Gafûrü’r-Rahîmdir. Hem, Cehennem pek uzaktır” der; yine sefâhetine devam edebilir. Kalbi, ruhu hissiyâtına mağlup olur.

  İşte, Risale-i Nur’daki ekser muvâzeneler, küfür ve dalaletin dünyadaki elim ve ürkütücü neticelerini göstermekle en muannid ve nefisperest insanları dahi o menhus gayr-i meşrû lezzetlerden ve sefâhetlerden bir nefret verip, aklı başında olanları tev-beye sevk eder. O muvâzenelerden Altıncı, Yedinci, Sekizinci Sözlerdeki küçük muvâzeneler ve Otuz İkinci Sözün Üçüncü Mevkıfındaki uzun muvâzene, en sefıh ve dalalette giden adamı da ürkütüyor; dersini kabul ettiriyor.

  BU ASIRDA İKİNCİ DEHŞETLİ HAL: Eski zamanda küfr-ü mutlak ve fenden gelen dalaletler ve küfr-ü inadîden gelen temerrüd bu zamana nisbeten pek azdı. Onun için eski İslâm muhakkiklerinin dersleri, hüccetleri o zamanda tam kâfi olurdu, küfr-ü meşkûku çabuk izâle ederlerdi. Allah’a iman umumi olduğundan, Allah’ı tanıttırmakla ve Cehennem azâbını ihtar etmekle, çokları sefâhetlerden, dalaletlerden vazgeçebilirlerdi. Şimdi ise, eski zamanda bir memlekette olan bir kâfir-i mutlak ye-rine, şimdi bir kasabada yüz tane bulunabilir. Eskide fen ve ilim ile dalalete girip inat ve temerrüd ile hakaik-ı imana karşı çıkana nisbeten şimdi yüz derece ziyade olmuş. Bu mütemerrid inatçılar, firavunluk derecesinde bir gurur ile ve dehşetli dalaletleriyle hakaik-ı imaniyeye karşı muaraza ettiklerinden, elbette bunlara karşı, atom bombası gibi, bu dünyada onların temellerini parça parça edecek bir hakikat-i kudsiye lazımdır ki, onların tecâvüzâtını durdursun ve bir kısmını imana getirsin.

  İşte, Cenâb-ı Hakka hadsiz şükürler olsun ki, bu zamanın tam yarasına bir tiryak olarak Kur’ân-ı Mu’cizü’1-Beyanın bir mu’cize-i mâneviyesi ve lemeâtı bulunan Risale-i Nur, pekçok muvâzenelerle en dehşetli muannid mütemerridleri, Kur’ân’ın elmas kılıncı ile kırıyor ve kainat zerreleri adedince Vahdâniyet-i İlâhiyeye ve imanın hakikatlerine hüccetleri, delilleri gösteriyor.

  Evet, Risale-i Nur iman ve küfür muvâzenelerini ve hidâyet ve dalalet, mukâyeselerini bu mezkûr hakikatleri bilmüşâhede ispat ediyor.

  Ayetü’l-Kübra, s. 191-193; 199-200.

  Bazı mûterizler Risale-i Nur’un kıymetini bir derece kırmak için demişler: “Herkes Allah’ı bilir. Adi bir adam, bir velî gibi Allah’a iman eder” diye Nur’ların pek yüksek ve pekçok kıymettar ve gayet lüzumlu tahşidâtını ziyade göstermek istemişler. Şimdi, İstanbul’da, daha dehşetli bir fikirde, anarşi fikirli küfr-ü mutlaka düşmüş bir kısım münafıklar, Risale-i Nur gibi ekmek ve suya ihtiyaç derecesinde herkes muhtaç olduğu iman hakikatlerine ihtiyacı düşürmek desisesiyle diyorlar ki: “Her millet, herkes Allah’ı bilir. Onu, daha yeni ders almaya ihtiyacınız çok yok” diye mukâbele etmek istiyorlar.

  Halbuki, Allah’ı bilmek, bütün kainatı ihâta eden Rubûbiyetine ve zerrelerden yıldızlara kadar cüzi ve külli herşey Onun kabza-i tasarrufunda ve kudret ve irâdesiyle olduğuna kati iman etmek ve mülkünde hiçbir şerîki olmadığına ve “La ilahe illallah” kelime-i kudsiyesine, hakikatlerine iman etmek, kalben tasdik ettirmekle olur. Yoksa, “Bir Allah var” deyip, bütün mülkünü esbâba ve tabiata taksim etmek ve onlara isnad etmek, hatta hadsiz şerikleri hükmünde esbâbı mercî tanımak ve herşeyin yanında hazır irâde ve ilmini bilmemek ve şiddetli emirlerini tanımamak ve sıfatlannı ve gönderdiği elçilerini, peygamberlerini bilmemek, elbette hiçbir cihette Allah’a iman hakikati onda yoktur. Belki küfr-ü mutlaktaki mûnevi cehennemin dünyevî tâzibinden kendini bir derece tesellîye almak için o sözleri söyler.

  Evet, inkâr etmemek başkadır, iman etmek bütün bütün başkadır.

  Evet, kainatta hiçbir zîşuur, kainatın bütün eczâsı kadar şâhitleri bulunan Hâlık-ı Zülcelâli inkâr edemez. Etse, bütün kainat onu tekzib edeceği için susar, lâkayd kalır. Fakat, Ona iman etmek, Kur’ân-ı zîmüşşânın ders verdiği gibi, o Hâlıkı sıfatlan ile, isimleri ile umum kainatın şehâdetine istinaden kalben tasdik etmek ve elçileriyle gönderdiği emirleri tanımak ve günah ve emre muhâlefet ettiği vakit kalben tevbe ve nedâmet etmek iledir. Yaksa, büyük günahlan serbest işleyip, istiğfar etmemek ve aldırmamak o imandan hissesi olmadığına delildir.

  Emirdağ Lahikası-I, s.199

  İman, yalnız icmali ve taklidi bir tasdike münhasır değil; bir çekirdekten tâ büyük humıa ağacına kadar ve eldeki âyinede görünen misâlî güneşten tâ deniz yüzündeki aksine, tâ güneşe kadar mertebeleri ve inkişafları olduğu gibi; imanın o derece kesretli hakikatlerı var ki, bin bir esma-i İlâhiye ve sair erkân-ı imaniyenin kainat hakikatleriyle alakadar çok hakikatleri var ki; “Bütün ilimlerin ve marifetlerin ve kemâlât-ı insaniyenin en büyüğü imandır ve iman-ı tahkikiden gelen tafsilli ve bürhanlı marifet-i kudsiyedir” diye, ehl-i hakikat ittifak etmişler.

  Evet, iman-ı taklidi, çabuk şüphelere mağlup olur. Ondan çok kuvvetli ve çok geniş olan iman-ı tahkikide pekçok merâtip var. O merâtiplerden ilmelyakîn mertebesi, çok bürhanlarının kuvvetleriyle binler şüphelere karşı dayanır. Halbuki, taklidi iman bir şüpheye karşı bazan mağlup olur. Hem, iman-ı tahkikinin bir mertebesi de aynelyakîn derecesidir ki, pek çok mertebeleri var; belki, esma-i İlâhiye adedince tezâhür dereceleri var. Bütün kainatı bir Kur’ân gibi okuyabilecek derecesine gelir. Hem, bir mertebesi de hakkalyakîndir. Onun da çok mertebeleri var. Böyle imanlı zâtlara şübehât ordulan hücum da etse, bir halt edemez.

  Ve ulema-i ilm-i kelâmın binler cild kitapları akla ve mantığa istinaden telif edilip, yalnız o marifet-i imaniyenin bürhanlı ve aklî bir yolunu göstermişler. Ve ehl-i hakikatin yüzer kitapları keşfe, zevke istinaden, o marifet-i imaniyeyi daha başka bir cihette izhâr etmişler. Fakat, Kur’ân’ın mu’cizekâr cadde-i kübrâsı, gösterdiği hakaik-ı imaniye ve marifet-i kudsiye, o ulema ve evliyanın pekçok fevkınde bir kuvvet ve yüksekliktedir. İşte Risale-i Nur bu câmî ve külli ve yüksek marifet caddesini tefsir edip; bin seneden beri Kur’ân aleyhine ve İslâmiyet ve insaniyet zararına ve adem âlemleri hesabına tahribâtçı külli cereyarlara karşı Kur’ân ve iman namına mukâbele ediyor, müdâfaa ediyor. Elbette hadsiz tahşidâta ihtiyacı vardır ki; o hadsiz düşmanlara karşı dayanıp ehl-i imanın imanını muhafazasına Kur’ân nuruyla vesile olsun. Hadîs-i şerifte vardır ki, “Bir adam seninle imana gelmesi, sana sahra dolusu kırmızı koyunlardan daha hayırlıdır.” Bazan bir saat tefekkür, bir sene ibadetten daha hayırlı olur. Hattâ Nakşîlerin hafî zikre verdiği büyük ehemmiyet, bu nevi tefekküre yetişmek içindir.

  Emirdağ Lahikası-l, s.102-103.

  Herkesin ve bilhassa Müslümanların başına öyle bir hadise ve öyle bir dava açılmış ki, her adam; eğer Alman ve İngiliz kadar kuvveti ve serveti olsa ve aklı da varsa, o tek davayı kazanmak için, bilâtereddüt sarf edecek. İşte o dava ise, yüz bin meşâhir-i insaniyenin ve hadsiz nev-i beşerin yıldızlan ve mürşidlerinin müttefikan, kainat Sahibinin ve Mutasarrıfının binler vaad ve ahidlerine istinaden haber verdikleri ve bir kısmı gözleriyle gördükleri şu ki: Herkesin—iman mukâbilinde—bu zemin yüzü kadar bağlar ve kasırlar ile müzeyyen ve bâkî ve daimi bir tarla ve mülkü kazanmak veya kaybetmek davası başına açılmış. Eğer iman vesikasını sağlam elde etmezse, kaybedecek. Ve bu asırda, maddiyyunluk tâunuyla çoklar o davasını kaybediyor. Hattâ bir ehl-i keşif ve tahkik, bir yerde, kırk vefiyâttan yalnız birkaç tanesi kazandığını sekerâtta müşâhede etmiş; ötekiler kaybetmişler. Acaba bu kaybettiği davanın yerini, bütün dünya saltanatı o adama verilse doldurabilir mi?

  İşte, o davayı kazandıracak olan hizmetleri ve yüzde doksanına o davayı kaybettirmeyen harika bir dava vekilini o işte çalıştıran vazifeleri bırakıp; ebedî dünyada kalacak gibi afaki malayaniyat ile iştigal etmek tam bir akılsızlık bildiğimizden; biz Risale-i Nur şakirtleri, herbirimizin yüz derece aklımız ziyade olsa da, ancak bu vazifeye sarf etmek lazımdır, diye kanaatımız var.

  Ey hapis musibetinde benim yeni kardeşlerim! Sizler, benim ile beraber gelen eski kardeşlerim gibi, Risale-i Nur’u görmemişsiniz. Ben onlan ve onlar gibi binler şakirtleri şâhit göstererek derim ve ispat ederim ve ispat etmişim ki: O büyük davayı yüzde doksanına kazandıran ve yirmi senede yirmi bin adama o davanın kazancının vesikası ve senedi ve beratı olan iman-ı tahkikiyi eline veren ve Kur’ân-ı Hakîm’in mu’cize-i mâneviyesinden neş’et edip çıkan ve bu zamanın birinci bir dava vekili bulunan Risale-i Nur’dur. Bu on sekiz senedir, benim düşmanlarım ve zındıklar ve maddiyyunlar, aleyhimde gayet gaddarâne desiselerle hükümetin bazı erkânlannı iğfal ederek bizi imhâ için bu defa gibi eskide dahi hapislere, zindanlara soktukları halde, Risale-i Nur’un çelik kalesinde, yüz otuz parça cihazâtından ancak iki üç parçasına ilişebilmişler. Demek, avukat tutmak isteyen onu elde etse yeter.

  Hem, korkmayınız! Risale-i Nur yasak olmaz. Hükümet-i Cumhuriyenin mebusları ve erkânlarının ellerinde mühim risaleleri, iki üçü müstesnâ olarak, serbest geziyorlardı. İnşaallah, bir zaman hapishâneleri tam bir ıslahhâne yapmak için, bahtiyar müdürler ve memurlar, o nurlan mahpuslara ekmek ve ilâç gibi tevzî edecekler.

  Meyve Risalesi, s. 32-34.

  Risale-i Nur yalnız bir cüzi tahribatı, bir küçük hâneyi tamir etmiyor; belki, külli bir tahribatı ve İslâmiyeti içine alan dağlar büyüklüğünde taşlan bulunan bir muhît kal’ayı tamir ediyor; ve yalnız hususi bir kalbi ve has bir vicdanı ıslaha çalışmıyor; belki bin seneden beri tedârik ve terâküm edilen müfsid âletler ile dehşetli rahnelenen kalb-i umumi ve efkâr-ı âmmeyi ve umumun, bâhusus avam-ı müminînin istinadgâhları olan İslâmî esaslar ve cereyanlar ve şeâirler kırılmasıyla, bozulmaya yüz tutan vicdan-ı umumiyi Kur’ân’ın i’câzıyla, o geniş yaralannı Kur’ân’ın ve imanın ilâçlan ile tedâvi etmeye çalışıyor.

  Elbette böyle killlî ve dehşetli rahnelere ve yaralara hakkalyakîn derecesinde ve dağlar kuvvetinde hüccetler, cihazlar ve bin tiryak hâsiyetinde mücerreb ilâçlar, hadsiz edviyeler bulunmak gerektir ki; bu zamanda, Kur’ân-ı Mu’cizü’1-Beyanın i’câz-ı manevisinden çıkan Risale-i Nur o vazifeyi gömıekle beraber, imanın hadsiz mertebelerinde terakkiyât ve inkişâfâta medârdır.

  Kastamonu Lahikası, s. 25.

  Hazret-i Hasan Radıyallahü Anhın altı aylık hilâfeti ile beraber, Risale-i Nur’un, Cevşenü’l-Kebîr’den ve Celcelûtiye’den aldığı bir kuvvet ve feyizle vazife-i hilâfetin en ehemmiyetlisi olan neşr-i hakaik-ı imaniye noktasında Hazret-i Hasan Radıyallahü Anhın kısacık müddetini uzun bir zamana çevirerek, tam beşinci halife nazarıyla bakabiliriz. Çünkü adâlet-i hakikiye ile bu asırda insanlan mesut edebilir bir istidatta bulunan Risale-i Nur’dur ve onun şahs-ı manevisi, Hazret-i Hasan Radıyallahü Anhın bir muâvini, bir mütemmimi, bir manevi veledi hükmündedir.

  Emirdağ Lahikası-1, s. 71.

  Efendiler! Siz, ne için sebepsiz bizimle ve Risale-i Nur’la uğraşıyorsunuz! Katiyen size haber veriyorum ki, ben ve Risale-i Nur, sizinle değil mübâreze, belki sizi düşünmek dahi vazifemizin haricindedir. Çünkü Risale-i Nur ve hakiki şakirtleri, elli sene sonra gelen nesl-i âtîye gayet büyük bir hizmet ve onları büyük bir vartadan ve millet ve vatanı büyük bir tehlikeden kurtarmaya çalışıyorlar. Şimdi bizimle uğraşanlar, o zaman kabirde elbette toprak oluyorlar. Farz-ı muhâl olarak o saadet ve selâmet hizmeti bir mübâreze olsa da, kabirde toprak olmaya yüz tutanları alakadar etmemek gerektir.

  Evet, hürriyetçilerin ahlâk-ı içtimâiyede ve dinde ve seciye-i milliyede bir derece lâubâlilik göstemeleriyle, yirmi otuz sene sonra dince, ahlâkça, nâmusça şimdiki vaziyeti gösterdiği cihetinden; şimdiki vaziyette de, elli sene sonra bu dindar, nâmuskâr, kahraman seciyeli milletin nesl-i âtîsi, seciye-i dîniye ve ahlâk-ı içtimâiye cihetinde, ne şekle girecek elbette anlıyorsunuz. Bin seneden beri bu fedâkâr millet, bütün ruh u cânıyla Kur’ânın hizmetinde emsâlsiz kahramanlık gösterdikleri halde, elli sene sonra o parlak mazisini dehşetli lekedar belki mahvedecek bir kısım nesl-i âtînin eline elbette Risale-i Nur gibi bir hakikatı verip, o dehşetli sukuttan kurtarmak en büyük bir vazife-i milliye ve vataniye bildiğimizden bu zamanın insanlarını değil, o zamanın insanlannı düşünü-yoruz.

  Evet efendiler! Gerçi Risale-i Nur sırf ahirete bakar, gâyesi rızâ-yı İlâhî ve imanı kurtarmak; ve şakirtlerinin ise, kendilerini ve vatandaşlarını idam-ı ebedîden ve ebedî haps-i münferitten kurtarmaya çalışmaktır. Fakat, dünyaya ait ikinci derecede gayet ehemmiyetli bir hizmettir; ve bu millet ve vatanı anarşilik tehlikesinden ve nesl-i âtînin bîçareler kısmını dalalet-i mutlakadan kurtarmaktır. Çünkü, bir

  Müslüman başkasına benzemez. Dîni terk edip İslâmiyet seciyesinden çıkan bir Müslim, dalalet-i mutlakaya düşer, anarşist olur, daha idâre edilmez.

  Emirdağ Lahikası-l, s. 20.

  Evet, şimâlden gelen küfr-ü mutlâk cereyanını durduracak, yalnız Risale-i Nur’dur. Siyâset, diplomatlık, bu vazifeyi göremez. Onun için, vatanperver ve milliyetçi ve siyasetçiler, Nurlara sarılmaya mecburiyet var.

  Emirdağ Lahikası-1, s. 204.

  Makam-ı iddia, Risale-i Nur’un içtimai derslerine ilişmek fikriyle, “Dînin tahtı ve makamı, vicdandır; hükme kanuna bağlanmaz. Eskiden bağlanmasıyla içtimai keşmekeşler olmuştur” dedi.

  Ben de derim ki:

  “Din yalnız iman değil, belki amel-i sâlih dahi dînin ikinci cüz’üdür. Acaba katl, zinâ, sirkat, kumar, şarap gibi hayat-ı içtimâiyeyi zehirlendiren pekçok büyük günahları işleyenleri onlardan men etmek için, yalnız hapis korkusu ve hükümetin bir hafiyesinin görmesi tevehhümü kâfi gelir mi? O halde, her hânede, belki herkesin yanında daima bir polis, bir hafıye bulunmak lazım gelir ki, serkeş nefisler kendilerini o pisliklerden çeksin. İşte, Risale-i Nur, amel-i sâlih noktasında, iman cânibinden, herkesin başında her vakit bir manevi yasakçıyı bulundurur. Cehennem hapsini ve gazab-ı İlâhîyi hatırına getirmekle, fenalıktan kolayca kurtarır.

  Şuâlar, s. 240

  Biz, Risale-i Nur’la, bu memleketin ve istikbâlinin en büyük iki tehlikesini defet-meye çalışıyoruz…

  Birinci Tehlike: Bu memlekette, hariç-ten kuvvetli bir surette girmeye çalışan anarşiliğe karşı sed çekmek.

  İkincisi: Üç yüz elli milyon Müslümanlann nefretIerini kardeşliğe çevirmekle, bu memleketin en büyük nokta-i istinadını temin etmektir.

  Emirdağ Lahikası-I, s.125.

  Şimdi Kur’ân, İslâmiyet ve bu vatan zararına üç cereyan var: Birincisi: Komünist, dinsizlik cereyanı. Bu cereyan, yüzde otuz kırk adama zarar verebilir.

  İkincisi: Eskiden beri; müstemlekâtların, Türklerle alakalarını kesmek için Türkiye dairesinde dinsizliği neşretmek için; ifsad komitesi nâmında bir komite. Bu da yüzde on yirmi adamı bozabilir.

  Üçüncüsü: Garplılaştırmak ve Hıris-tiyanlara benzemek ve bir nevi Purutluk mezhebini İslâmlar içinde yerleştirmeye çalışan ve dinde hissesi olmayan bir kısım siyâsîler heyetidir. Bu cereyan yüzde, belki binde birisini, Kur’ân ve İslâmiyet aleyhine çevirebilir.

  Biz Kur’ân hizmetkârları ve Nurcular, evvelki iki cereyana karşı daima Kur’ân hakikatlerini muhafazaya çalışmışız.

  Emirdağ Lahikası-II, s.178.

  Evet, eserler tesirlidir. Fakat, millet ve vatanın tam menfaatine ve hiçbir zarar dokundurmadan yüz bin adama kuvvetli iman-ı tahkiki dersi vermekle, saadet ve hayat-ı ebediyelerine tam hizmette tesirlidir. Denizli hapishânesinde, kısmen ağır ceza ile mahkûm yüzler adam, yalnız Meyve Risalesi’yle, gayet uslu ve müte-deyyin suretine girmeleri, hatta iki üç adamı öldürenler, onun dersiyle daha tahta bitini de öldürtmekten çekinmeleri ve o hapishâne müdürünün ikrârıyla, hapishânenin bir terbiye medresesi hükmünü alması, bu müddeaya reddedilmez bir senettir, bir hüccettir.

  Emirdağ Lahikası-l, s. 17

  Kur’ân-ı Hakîmin sırr-ı hakikatiyle ve i’câzının tılsımıyla, benim ve Risale-i Nur’un programımız ve mesleğimiz ve bilfiil semeresini gördüğümüz ve çalıştığımız ve gâye-i hareketimiz ve hedefimiz, ölümün idam-ı ebedîsinden iman-ı tahkiki ile bîçareleri kurtarmak ve bu mübârek milleti de her nevi anarşilikten muhafaza etmektir.

  Emirdağ Lahikası-I, s. 27

  Benim eski hayatımı zannedip, ihânetle hiddete gelecek tahmin etmişler. Bilâkis aldandılar. Biz, bütün kuvvetimizle anarşi-liğe bir sedd-i Zülkameyn gibi, bir sedd-i Kur’ânî tesisine çalışıyoruz. Bize ilişenler, anarşilik ve belki komünistliğe zemin ihzar ediyorlar.

  Emirdağ Lahikası-I, s. 30.

  Risale-i Nur’un gerçi siyasetle alakası yoktur, fakat küfr-ü mutlakı kırdığı için, küfr-ü mutlakın altı olan anarşiliği ve üstü olan istibdâd-ı mutlakı esâsiyle bozar, reddeder. Emniyeti, asayişi, hürriyeti, adâleti temin ettiğine yüzer hüccetlerden biri, bu müdâfaanamesi hükmündeki Meyve Risalesi’dir.

  Şuâlar, s. 237-238.

  Cenâb-ı Hakka hadsiz şükür olsun ki; binler haysiyet ve şerefimi bu vatandaki bîçarelerin istirahatine ve onlardan belaların def’ine feda etmek için bana bir hâlet-i ruhiyeyi ihsan eylemiş ki; ben de, onların yaptığı ve niyetinde bulunduklan tahkirât ve ihânetlere karşı tahammüle karar vermişim. Bu milletin asayişine, hususan masum çocukların ve muhterem ihtiyarların ve bîçare hastaların ve fakirlerin dünyevî istirahatlerine ve uhrevî saadetlerine binler hayatımı ve binler şerefimi feda etmeye hazırım…

  Emirdağ Lahikası-l, s. 29.

  Ben Rusya’da esir iken, en evvel Bolşevizmin fırtınası hapishanelerden başladığı gibi, Fransız İhtilâl-i Kebîri dahi en evvel hapishanelerden ve tarihlerde serseri namıyla yâd edilen mahpuslardan çıkmasına binâen, biz Nur şakirtleri, hem Eskişehir, hem Denizli, hem burada, mümkün oldukça mahpusların ıslahına çalıştık. Eskişehir ve Denizli’de tam faydası görüldü. Burada daha ziyade fayda olacak ki, bu nazik zaman ve zeminde Nurun dersleriyle geçen fırtınacık ^Haşiye2 yüzden bire indi. Yoksa ihtilâftan ve böyle hadiselerden istifade eden ve fırsat bekleyen haricî muzır cereyanlar, o baruta ateş atıp bir yangın çıkacaktı.

  Risale-i Nur’un şiddetli tokat vurduğu ve hücum ettiği felsefe ise mutlak değildir. Belki muzır kısmınadır. Çünkü felsefenin hayat-ı içtimâiye-i beşeriyeye ve ahlâk ve kemâlât-ı insaniyeye ve sanatın terakkiyâtına hizmet eden felsefe ve hikmet kısmı ise, Kur’ân ile barışıktır. Belki Kur’ân’ın hikmetine hadimdir, muaraza edemez Bu kısma Risale-i Nur ilişmiyor. İkinci kısım felsefe, dalalete ve ilhâda ve tabiat bataklığına düşürmeye vesile olduğu gibi, sefâhet ve lehviyât ile gaflet ve dalaleti netice verdiğinden ve sihir gibi harikalarıyla, Kur’ân’ın mu’cizekâr hakikatleri ile muaraza ettiği için, Risale-i Nur ekser eczalarında mîzanlarla ve kuvvetli ve bürhanlı muvâzenelerle felsefenin yoldan çıkmış bu kısmına ilişiyor, tokatlıyor, müstakim menfaattar felsefeye ilişmiyor. Onun için mektepliler Risale-i Nur’a îtirazsız çe-kinmeyerek giriyorlar ve girmelidirler. Fakat gizli münafıklar nasıl ki bir kısım hocaları bütün bütün mânâsız ve haksız bir tarzda ehl-i medresenin ve hocalann hakiki malı olan Risale-i Nur aleyhinde istimâl ettikleri gibi bazı felsefecilerin enaniyet-i ilmiyelerini tahrik edip, Nurlar aleyhinde istimâl etmek ihtimâline binâen bu hakikati Asâ-yı Mûsâ ve Zülfikâr mecmualarının başında yazılsa münâsip olur.

  Asa-yı Mûsâ, s. 9-10.

  Ehl-i hidâyet ve diyânet ve ehl-i ilim ve tarikat, hak ve hakikate istinad ettikleri için ve herbiri bizzat tarik-ı hakta yalnız Rabbini düşünüp tevfikına itimat ederek gittiklerinden, manen o meslekten gelen izzetleri var. Zaaf hissettiği vakit, insanların yerine Rabbine müracaat eder, medet Ondan ister. Meşreplerin ihtilafıyla, zahir meşrebine muhalif olana karşı muavenet ihtiyacını tam hissetmiyor, ittifaka ihtiyacını göremiyor. Belki hodgâmlık ve enaniyet varsa, kendini haklı ve muhalifini haksız tevehhüm ederek, ittifak ve muhabbet yerine, ihtilaf ve rekabet ortaya girer. İhlası kaçırır, va-zifesi zîr ü zeber olur.

  İşte, bu müthiş sebebin verdiği vahim neticeleri görmemenin yegâne çaresi, Dokuz Emirdir.

  1. Müsbet hareket etmektir ki, yani, kendi mesleğinin muhabbetiyle hareket etmek. Başka mesleklerin adaveti ve başkalarının tenkîsi, onun fikrine ve ilmine müdahale etmesin, onlarla meşgul olmasın.

  2. Belki, daire-i İslamiyet içinde, hangi meşrepte olursa olsun, medar-ı muhabbet ve uhuvvet ve ittifak olacak çok rabıta-i vahdet bulunduğunu düşünüp ittifak ederek…

  3. Ve haklı her meslek sahibinin, başkasının mesleğine ilişmemek cihetinde hakkı ise: “Mesleğim haktır,” yahut “daha güzeldir” diyebilir. Yoksa başkasının mesleğinin haksızlığını veya çirkinliğini ima eden “Hak yalnız benim mesleğimdir” veyahut “Güzel benim meşrebimdir” diyemez olan insaf düsturunu rehber etmek.

  4. Ve ehl-i hakla ittifak, tevfik-ı İlahînin bir sebebi ve diyanetteki izzetin bir medarı olduğunu düşünmekle…

  5. Hem ehl-i dalalet ve haksızlık—tesanüd sebebiyle—cemaat suretindeki kuvvetli bir şahs-ı manevinin dehâsıyla hücumu zamanında, o şahs-ı maneviye karşı, en kuvvetli ferdî olan mukavemetin mağlup düştüğünü anlayıp, ehl-i hak tarafındaki ittifak ile bir şahs-ı manevi çıkarıp, o müthiş şahs-ı manevi-i dalalete karşı hakkaniyeti muhafaza ettirmek.

  6. Ve hakkı, batılın savletinden kurtarmak için,

  7. Nefsini ve enaniyetini,

  8. Ve yanlış düşündüğü izzetini,

  9. Ve ehemmiyetsiz rekabetkarane hissiyatını terk etmekle ihlası kazanır, vazi-fesini hakkıyla ifa eder. ^Haşiye3

  Lem’alar, s.145-146.

  Mesleğimiz sırr-ı ihlasa dayanıp, hakaik-ı imaniye olduğu için, hayat-ı dünyaya, hayat-ı içtimaiyeye mecbur olmadan karışmamak ve rekabet ve tarafgirliğe ve mübarezeye sevk eden hâlâttan tecerrüd etmeye mesleğimiz itibariyle mecburuz. Binler teessüf ki, şimdi müthiş yılanlann hücumuna maruz bîçare ehl-i ilim ve ehl-i diyanet, sineklerin ısırması gibi cüzi kusurâtı bahane ederek, birbirini ten-kitle, yılanların ve zındık münafıkların tahribatlarına ve kendilerini onların eliyle öldürmesine yardım ediyorlar.

  Kastamonu Lahikası, s.186.

  Sual: Neden, ne dahilde, ne hariçte bulunan cereyanlara ve bilhassa siyasetli cemaatlere hiçbir alaka peyda etmiyorsun? Ve Risale-i Nur ve şakirtlerini mümkün olduğu kadar o cereyanlara temastan menediyorsun? Halbuki, eğer temas etsen ve alakadar olsan, birden binler adam Risale-i Nur dairesine girip, parlak hakikatlerini neşredeceklerdi; hem bu kadar sebepsiz sıkıntılara hedef olmayacaktın!

  Elcevap: Bu alakasızlık ve içtinabın en ehemmiyetli sebebi, mesleğimizin esası olan ihlas bizi menediyor. Çünkü bu gaflet zamanında, hususan tarafgirane mefkûreler sahibi, herşeyi kendi mesleğine alet ederek, hatta dînini ve uhrevî harekatını da, o dünyevî mesleğe bir nevi alet hükmüne getiriyor. Halbuki, hakaik-ı imaniye ve hizmet-i Nuriye-i kudsiye, kainatta hiçbir şeye alet olamaz. Rıza-yı İlahîden başka bir gayesi olamaz. Halbuki şimdiki cereyanların tarafgirane çarpışmaları hengamında bu sırr-ı ihlası muhafaza etmek, dînini dünyaya alet etmemek müşkilleşmiş. En iyi çare, cereyanların kuvveti yerine, inayet ve tevfîk-ı İlahiyeye dayanmaktır.

  İçtinabımızın çok sebeplerinden bir sebebi de; Risale-i Nur’un dört esasından birisi olan şefkat etmek, zulüm ve zarar etmemektir. Çünkü,yani “Birisinin hatasıyla, başkası veya akrabası hatakar olmaz; cezaya müstehak olmaz” olan düstur-u irade-i İlahiyeye karşı, bu zamanda sırrıyla şedid bir zulüm ile mukabele eder. Tarafgirlik hissiyle, bir caninin hatasıyla, değil yalnız akrabasına, belki taraftarlarına dahi adavet eder. Elinden gelse zulmeder. Elinde hüküm varsa, bir adamın hatasıyla bir köye bomba atar. Halbuki bir masumun hakkı, yüz cani için feda edilmez; onların yüzünden ona zulmedilmez. Şimdiki vaziyet, yüz masumu birkaç cani için zararlara sokar. Mesela, hatalı bir adama müteallik, bîçare ihtiyar valide ve pederi ve masum çoluk çocukları ezmek, perişan etmek, tarafgirane adavet etmek, şefkatin esasına zıttır. Müslümanlar içinde tarafgirane cereyanlar yüzünden, böyle masumlar zulümden kurtulamıyorlar. Husûsan ihtilale sebebiyet veren vaziyetler, bütün bütün zulmü dağıtır, genişletir. Cihad dînî de olsa, kafirlerin çoluk çocuklannın vaziyetleri aynıdır. Ganîmet olabilir; Müslümanlar onları kendi mülküne dahil edebilir. Fakat İslam dairesinde birisi dinsiz olsa, çoluk çocuğuna hiçbir cihetle temellük edilmez; hukukuna müdahale edilmez. Çünkü o masumlar, İslamiyet rabıtasıyla dinsiz pe-derine değil, belki İslamiyetle ve cemaat-i İslamiye ile bağlıdır. Fakat, kafirin çocukları, gerçi ehl-i necattırlar; fakat hukukta, hayatta pederlerine tabi ve alakadar olmasından, cihad darbesinde o masumlar memlûk ve esir olabilirler.

  Emirdağ Lahikası-l, s. 38-39.

  İmam-ı Rabbanî (r.a.) Mektubatında … hem demiş ki: “Bütün tariklerin nokta-i müntehası, hakaik-ı imaniyenin vuzuh ve inkişafıdır. “ Hem demiş ki: “Velayet üç kısımdır: Biri velayet-i suğra ki, meşhur velayettir, biri velayet-i vusta, biri velayet-i kübradır. Velayet-i kübra ise, veraset-i Nübüvvet yoluyla, tasavvuf berzahına girmeden, doğrudan doğruya hakikate yol açmaktır…”

  Madem hakikat böyledir; ben tahmin ediyonım ki, eğer Şeyh Abdülkadir-i Geylanî (r.a.) ve Şah-ı Nakşibend (r.a.) ve İmam-ı Rabbanî (r.a.) gibi zatlar bu zamanda olsaydılar, bütün himmetlerini hakaik-ı imaniyenin ve akaid-i İslamiyenin takviyesine sarf edeceklerdi. Çünkü saadet-i ebediyenin medarı onlardır. Onlarda kusur edilse, şekavet-i ebediyeye sebebiyet verir. İmansız Cennete gidemez, fakat tasavvufsuz Cennete giden pekçoktur. Ekmeksiz insan yaşayamaz, fakat meyvesiz yaşayabilir. Tasavvuf meyvedir, hakaik-ı İslamiye gıdadır.

  Eskiden kırk günden tut, ta kırk seneye kadar bir seyr ü sülûk ile bazı hakaik-ı imaniyeye ancak çıkılabilirdi. Şimdi ise, Cenab-ı Hakkın rahmetiyle, kırk dakikada o hakaika çıkılacak bir yol bulunsa o yola karşı lakayd kalmak elbette kar-ı akıl değil. İşte, otuz üç adet Sözler, böyle Kur’anî bir yolu açtığını, dikkatle okuyanlar hükmedi-yorlar.

  Madem hakikat budur, esrar-ı Kur’aniyeye ait yazılan Sözler, şu zamanın yaralarına en münasip bir ilaç, bir merhem ve zulümatın tehacümatına manız heyet-i İslamiyeye en nafi’ bir nur ve dalalet vadilerindehayrete düşenler için en doğru bir rehber olduğu itikadındayım. Bilirsiniz ki, eğer dalalet cehaletten gelse, izalesi kolaydır. Fakat, dalalet fenden ve ilimden gelse, izalesi müşküldür. Eski zamanda ikinci kısım, binde bir bulunuyordu. Bulunanlar-dan ancak binden biri, irşad ile yola gelebilirdi. Çünkü, öyleler kendilerini beğeniyorlar; hem bilmiyorlar, hem kendilerini bilir zannediyorlar. Cenab-ı Hak şu zamanda, i’câz-ı Kur’ân’ın manevi lemeatından olan malum Sözler’i, şu dalalet zındıkasına bir tiryak hasiyetini vermiş tasavvurundayım.

  Mektubat, s. 26-27.

  Sahabelerden ve Tabiîn ve Tebe-i Tabiînden en yüksek mertebeli velayet-i kübra sahibi olan zatlar, nefs-i Kur’ân’dan bütün letaiflerinin hisselerini aldıklarından ve Kur’ân onlar için hakiki ve kafi bir mürşid olduğundan, gösteriyor ki; her vakit, Kur’ân-ı Hakîm, hakikatleri ifade ettiği gibi, velayet-i kübra feyizlerini dahi ehil olanlara ifaza eder.

  Evet zahirden hakikate geçmek iki su-retledir:

  Biri: Tarikat berzahına girip, seyr ü sülûk ile kat-ı meratip ederek hakikate geçmektir.

  İkinci Sûret: Doğrudan doğruya, tarikat berzahına uğramadan lütf-u İlahî ile hakikate geçmektir ki, Sahabeye ve Tabiîne has ve yüksek ve kısa tarik şudur. Demek, hakaik-ı Kur’âniyeden tereşşuh eden Nurlar ve o Nurlara tercümanlık eden Sözler, o hassaya malik olabilirler ve maliktirler.

  Mektubat, s. 340.

  Bugünlerde, Kur’ân-ı Hakîmin nazarında imandan sonra en ziyade esas tutulan takva ve amel-i salih esaslarını düşündüm.

  Takva, menhiyattan ve günahlardan içtinab etmek; ve amel-i salih emir dairesinde hareket ve hayrat kazanmaktır. Her zaman def-i şer, celb-i nef’a râcih olmakla beraber, bu tahribat ve sefahet ve cazibedar hevesat zamanında, bu takva olan def’i mefasid ve terk-i kebâir üssü’l-esas olup, büyük bir rüçhaniyet kesb etmiş.

  Bu zamanda tahribat ve menfi cereyan dehşetlendiği için, takva bu tahribata karşı en büyük esastır. Farzları yapan, kebîreleri işlemeyen, kurtulur. Böylekebâir-i azîme içinde, amel-i sâlihin ihlasla muvaffakıyeti pek azdır.

  Hem, az bir amel-i salih, bu ağır şerait içinde çok hükmündedir. Hem, takva içinde bir nevi amel-i sâlih var. Çünkü, bir haramın terki vâciptir. Bir vacibi işlemek, çok sünnetlere mukabil sevabı var. Takva, böyle zamanlarda, binler günahın tehacümünde, birtek içtinab, az bir amelle yüzer günah terkinde, yüzer vâcip işlenmiş oluyor. Bu ehemmiyetli nokta, niyet ile, takva namiyle ve günahtan kaçınmak kastıyla, menfi ibadetten gelen ehemmiyetli a’mal-i sâlihadır.

  Risale-i Nur Şakirtlerinin bu zamanda en mühim vazifeleri, tahribata ve günahlara karşı takvayı esas tutup davranmak gerektir. Madem her dakikada, şimdiki tarz-ı hayat-ı içtimaiyede yüz günah insana karşı geliyor; elbette takva ile ve niyet-i içtinab ile yüzer amel-i salih işlenmiş hükmündedir.

  Kastamonu Lahikası, s. 106.

  Tarikate ikinci, üçüncü derecede bakar. Galib kardeşimiz Alevîler içinde Kadirî, Şazelî, Rufaî tarikatlerinin bir hulâsasını, Sünnet-i seniyye dairesinde bir tarikat dersi vermesini düşünüyor. Hakikat namına ve imanı kurtarmak ve bidalardan muhafaza etmek hesabına ehemmiyetli üç dört faydası var:

  Birincisi: Alevîleri başka fena cereyanlara kaptırmamak ve müfrit Rafizîlik ve siyasi Bektaşilikten bir derece muhafaza etmek için ehemmiyetli faydası var.

  İkincisi: Hubb-u Âl-i Beyti meslek yapan Alevîler ne kadar ifrat da etse, Rafizî de olsa, zındıkaya, küfr-ü mutlaka girmez. Çünkü muhabbet-i Â1-i Beyt ruhunda esas oldukça, Peygamber ve Â1-i Beytin adavetini tazammun eden küfr-ü mutlaka girmez-ler. İslamiyete o muhabbet vasıtasıyla şiddetli bağlanıyorlar. Böylelerini daire-i sünnete tarikat namına çekmek, büyük bir faydadır.

  Hem, bu zamanda, ehl-i imanın vahdetine çok zarar veren bazı siyasi cereyanlar Alevîlerin fıtrî fedakarlıklarından istifade edip kendilerine alet etmemek için, Nur dairesine çekmek büyük bir maslahattır. Madem Nur şakirtlerinin üstadı İmam-ı Ali Radıyallahü Anh’dır ve Nurun mesleğinde hubb-u Â1-i Beyt esastır, elbette hakiki Alevîler, kemal-i iştiyakla o daireye girmeleri gerektir.

  Bu zaman, imanı kurtarmak zamanıdır. Seyr-i sülûk-u kalbî ile, tarikat mesleğinde bu bidalar zamanında çok müşkülat bulunduğundan, Nur dairesi hakikat mesleğinde gidip, tarikatlerin faydasını temin eder.

  Emirdağ Lahikası-I, s. 237-238.

  Evet, mesleğimizde, ihlas-ı tammeden sonra en büyük esas, sebat ve metanettir. Ve o metanet cihetiyle şimdiye kadar çok vukuat var ki, öyleler, herbiri yüze mukabil bu hizmet-i Nuriyede muvaffak olmuş adi bir adam ve yirmi otuz yaşında iken, altmış yetmiş yaşındaki velîlere tefevvuk etmişler var.

  Kastamonu Lahikası, s. 187.

  Mesleğimizin esası uhuvvettir. Peder ile evlat, şeyh ile mürid mabeynindeki vasıta değildir. Belki hakiki kardeşlik vasıtalarıdır. Olsa olsa bir üstadlık ortaya girer. Mesleğimiz “Halîliye” olduğu için, meşrebimiz “hıllet”tir. Hıllet ise, en yakın dost ve en fedakar arkadaş ve en güzel takdir edici yoldaş ve en civanmert kardeş olmak iktiza eder. Bu hılletin üssü’1-esası, samimi ihlastır. Samimi ihlası kıran adam, bu hılletin gayet yüksek kulesinin başından sukut eder. Gayet derin bir çukura düşmek ihtimali var; ortada tutunacak yer bulamaz.

  Lem’alar, s.156.

  Tevhîd-i imanî, elbette tevhîd-i kulûbu ister. Ve vahdet-i îtikad dahi, vahdet-i içtimaiyeyi iktiza eder.

  Evet, inkar edemezsin ki, sen bir adamla beraber bir taburda bulunmakla, o adama karşı dostane bir rabıta anlarsın ve bir kumandanın emri altında beraber bulunduğunuzdan, arkadaşane bir alaka telakkî edersin. Ve bir memlekette beraber bulunmakla uhuvvetkarane bir münasebet hissedersin. Halbuki, imanın verdiği nur ve şuur ile ve sana gösterdiği ve bildirdiği esma-i İlâhiye adedince vahdet alakaları ve ittifak rabıtaları ve uhuvvet münasebetleri var. Mesela, her ikinizin Halıkınız bir, Mâlikiniz bir, Mâbudunuz bir, Râzıkınız bir. Bir bir… bine kadar bir, bir. Hem Peygamberiniz bir, dininiz bir, kıbleniz bir. Bir bir… yüze kadar bir bir. Sonra köyünüz bir, devletiniz bir, memleketiniz bir… ona kadar bir, bir.

  Bu kadar bir birler vahdet ve tevhîdi, vifak ve ittifakı, muhabbet ve uhuvveti iktiza ettiği ve kainatı ve küreleri birbirine bağlayacak manevi zincirler bulunduklan halde; şikak ve nifaka, kin ve adavete sebebiyet veren örümcek ağı gibi ehemmiyetsiz ve sebatsızşeyleri tercih edip mü’ mine karşı hakiki adavet etmek ve kin bağlamak, ne kadar o rabıta-i vahdete bir hürmetsizlik ve o esbab-ı muhabbete karşı bir istihfaf ve o münasebat-ı uhuvvete karşı ne derece bir zulüm ve îtisaf olduğunu; kalbin ölmemiş ise, aklın sönmemiş ise anlarsın.

  Mektubat, s. 254-255.

  İman mâl-i umumidir; her taifede muhtaçları ve sahipleri vardır. Tarafgirlik giremez. Yalnız küfre, zındıkaya, dalalete karşı cephe alır. Nur mesleğinde, müminlerin uhuvveti esastır.

  Emirdağ Lahikası-I, s.177.

  Madem, hayat-ı içtimaiyenin bir temel taşı ve fıtrat-ı beşeriyenin bir hacet-i zarûriyesi ve aile hayatından ta kabîle ve millet ve İslamiyet ve insaniyet hayatına kadar en lüzumlu ve kuvvetli rabıta ve her insanın kainatta gördüğü ve tek başına mu-kabele edemediği medar-ı zarar ve hayret ve insanî ve İslamî vazifelerin ifasına mani maddi ve manevi esbabın tehacümatına karşı bir nokta-i istinad ve medar-ı teselli olan dostluk ve kardeşane cemaat ve toplanmak ve samimane uhrevî cemiyet ve uhuvvet; hem siyasi cephesi olmadığı halde ve bilhassa hem dünya, hem din, hem ahiret saadetlerine kati vesile olarak iman ve Kur’ân dersinde halis bir dostluk ve hakikat yolunda bir arkadaşlık ve vatanına ve milletine zararlı şeylere karşı bir tesanüd taşıyan Risale-i Nur şakirtlerinin pekçok takdir ve tahsine şâyân ders-i imanda toplanmalarına cemiyet-i siyasiye namını verenler, elbette ve herhalde, ya gayet fena bir surette aldanmış veya gayet gaddar bir anarşisttir ki, hem insaniyete vahşiyane düşmanlık eder, hem İslamiyete nemrudane adavet eder, hem hayat-ı içtimaiyeye anarşiliğin en bozuk ve mütereddî tavrıyla husumet eder ve bu vatana ve millete ve hakimiyet-i İslamiyeye ve dînî mukaddesata karşı mürtedane, mütemerridane, anûdane mücadele eder.

  Şualar, s. 242.

  Eğer mesleğimiz şeyhlik olsa idi, makam bir olurdu veyahut mahdut makamlar bulunurdu. O makama müteaddit istidatlar namzet olurdu. Gıptakârâne bir hodgâmlık olabilirdi. Fakat mesleğimiz uhuvvettir. Kardeş kardeşe peder olamaz, mürşid vaziyetini takınamaz. Uhuvvetteki makam geniştir; gıptakârâne müzahemeye medar olamaz. Olsa olsa, kardeş kardeşe muavin ve zahîr olur, hizmetini tekmil eder. Pederâne, mürşidâne mesleklerdeki gıptakârâne hırs-ı sevap ve ulüvv-ü himmet cihetiyle çok zararlı ve hatarlı neticeler vücuda geldiğine delil, ehl-i tarikatin o kadar mühim ve azîm kemâlâtları ve menfaatleri içindeki ihtilâfâtın ve rekabetin verdiği vahîm neticelerdir ki, onların o azîm, kudsi kuvvetleri bid’a rüzgarlarına karşı dayanamıyor.

  Lem’alar, s.159-160.

  Ey kardeşlerim, sizler biliyorsunuz ki, bizim mesleğimizde, benlik, enaniyet, şan ü şeref perdesi altında makam sahibi olmaktan, öldürücü zehir gibi ondan kaçıyoruz. Onu ihsas eden hâlâttan şiddetle içtinab ediyoruz.

  Kastamonu Lahikası, s. 104.

  Hem, Nur mesleğinde, benlik ve göste-riş bir nevi şöhretperestlik, merdut olduğundan, bu enaniyet zamanında insanlara kendini satmaya çalışmak ve beğendirmek, bir anda Nur şakirtleri böyle büyük bir imtiyaz gibi bu eserlerle meşhur mevkîlere kendilerini göstermek bir nevi gösteriş olması cihetiyle, kader-i İlâhî Nur şakirtlerini, tam ihlasın muhafazası için, şimdilik müsaade etmiyor.

  Emirdağ Lahikası-1, s. 250.

  Nasıl ki ehl-i hamiyet bir insan, dostların hayatını kurtarmak için kendini feda eder; öyle de, ehl-i imanın hayat-ı ebediyelerini tehlikeli düşmanlardan muhafaza etmek için, lüzum olsa—hem lüzum var—kendim, değil yalnız layık olmadığım o makamları, belki hakiki hayat-ı ebediyenin makamlarını dahi feda etmeye, Risale-i Nur’dan aldığım ders-i şefkat cihetiyle terk ederim. Evet, her vakit, hususan bu zamanda ve bilhassa dalaletten gelen gaflet-i umumiyede, siyaset ve felsefenin galebesinde ve enaniyet ve hodfüruşluğun heyecanlı asrında büyük makamlar herşeyi kendine tabî ve basamak yapar. Hatta dünyevî makamlar için dahi mukaddesatını alet eder. Manevi makamlar olsa, daha ziyade alet eder. Umu-mun nazarında kendini muhafaza etmek ve o makamlara kendini yakıştırmak için bazı kudsi hizmetlerini ve hakikatleri basamak ve vesile yapıyor diye itham altında kalıp, neşrettiği hakikatler dahi tereddütler ile revacı zedelenir. Şahsa, makama faidesi bir ise, revaçsızlıkla umuma zararı bindir.

  Elhasıl, hakikat-i ihlas, benim için şan ü şerefe ve maddi ve manevi rütbelere vesile olabilen şeylerden beni menediyor. Hizmet-i Nuriyeye gerçi büyük zarar olur; fakat kemiyet keyfiyete nisbeten ehemmiyetsiz olduğundan, halis bir hadim olarak, hakikat-i ihlas ile herşeyin fevkinde hakaik-ı imaniyeyi on adama ders vermek, büyük bir kutbiyetle binler adamı irşad etmekten daha ehemmiyetli görüyorum. Çünkü o on adam, tam o hakikati herşeyin fevkınde gördüklerinden, sebat edip, o çekirdekler hükmünde olan kalbleri, birer ağaç olabilirler. Fakat o binler adam, dünyadan ve felsefeden gelen şüpheler ve vesveseler ile, o kutbun derslerini, “Hususi makamından ve hususi hissiyatından geliyor” nazarıyla bakıp, mağlup olarak dağılabilirler. Bu mana için hizmetkarlığı, makamatlara tercih ediyorum.

  Emirdağ Lahikası-l, s. 73-74.

  Cenab-ı Hakka vasıl olacak tarikler pekçoktur. Bütün hak tarikler Kur’ân’dan alınmıştır. Fakat tarikatlerin bazısı bazısından daha kısa, daha selametli, daha umumiyetli oluyor. O tarikler içinde, kasır fehmimle Kur’ân’dan istifade ettiğim, acz ve fakr ve şefkat ve tefekkür tarikıdır.

  Evet, acz dahi aşk gibi, belki daha eslem bir tariktir ki, ubudiyet tarikıyla mahbûbiyete kadar gider. Fakr dahi Rahmân ismine îsal eder. Hem, şefkat dahi aşk. gibi, belki daha keskin ve daha geniş bir tariktir ki, Rahîm ismine îsal eder. Hem, tefekkür dahi aşk gibi, belki daha zengin, daha parlak, daha geniş bir tariktir ki, Hakîm ismine îsal eder.

  Şu tarik, hatî tarıkler misillü, letâif-i aşere gibi on hatve değil ve tarik-ı cehriye gibi nüfûs-u seb’a, yedi mertebeye atılan adımlar değil, belki Dört Hatveden ibarettir. Tarikatten ziyade hakikattir, şeriattır. Yanlış anlaşılmasın; acz ve fakr ve kusurunu Cenâb-ı Hakka karşı görmek demektir. Yoksa, onları yapmak veya halka göstermek demek değildir. Şu kısa tarikın evradı, ittiba-ı sünnettir; feraizi işlemek, kebairi terk etmektir ve bilhassa namazı tadil-i erkân ile kılmak, namazın arkasındaki tesbihatı yapmaktır.

  Birinci Hatveye âyeti işaret ediyor.

  İkinci Hatveye âyeti işaret ediyor.

  Üçüncü Hatveye âyeti işaret ediyor.

  Dördüncü Hatveye âyeti işaret ediyor.

  Şu Dört Hatvenin kısa bir izâhı şudur ki:

  Birinci Hatvede âyeti işaret ettiği gibi, tezkiye-i nefs etmemek. Zîra insan, cibilliyeti ve fıtratı hasebiyle, nefsini sever. Belki, evvelâ ve bizzat yalnız zâtını sever; başka herşeyi nefsine feda eder. Mâbuda layık bir tarzda nefsini metheder, mabuda lâyık bir tenzih ile nefsini meayibden tenzih ve tebrie eder. Elden geldiği kadar kusurları kendine layık görmez ve kabul etmek; nefsine perestiş eder tarzında, şiddetle müdafaa eder. Hatta fıtratında tevdî edilen ve Mabud-u Hakikinin hamd ve tesbihi için ona verilen cihazat ve istidadı kendi nefsine sarf ederek sırrına mazhar olur. Kendini görür, kendine güvenir, kendini beğenir. İşte şu mertebede, şu hatvede tezkiyesi, tathîri; onu tezkiye etmemek, tebrie etmemektir.

  İkinci Hatvede ile dersini verdiği gibi; kendini unutmuş, kendinden haberi yok; mevti düşünse, başkasına verir; fena ve zevali görse, kendine almaz. Ve külfet ve hizmet makamında nefsini unutmak, fakat ahz-ı ücret ve istifade-i huzûzat makamında nefsini düşünmek, şiddetle iltizam etmek, nefs-i emmârenin muktezasıdır. Şu makamda tezkiyesi, tathîri, terbiyesi; şu halin aksidir. Yani, nisyan-ı nefs içinde nisyan etmemek; yani, huzûzat ve ihtirâsatta unutmak ve mevtte ve hizmette düşünmek.

  Üçüncü Hatvede dersini verdiği gibi; nefsin muktezası daima iyiliği kendinden bilip, fahr ve ucbe girer. Bu hatveyle, nefsinde yalnız kusuru ve naksı ve aczi ve fakrı görüp, bütün mehâsin ve kemalâtını, Fatır-ı Zülcelal tarafından ona ihsan edilmiş nimetler olduğunu anlayıp, fahr yerinde şükür ve temeddüh yerinde hamd etmektir. Şu mertebede tezkiyesi, sırrıyla şudur ki: Kemalini kemalsizlikte, kudretini aczde, gınasını fakrda bilmektir.

  Dördüncü Hatvede dersini verdiği gibi; nefis, kendini serbest ve müstakil ve bizzat mevcut bilir. Ondan bir nevi rubûbiyet dâva der. Mâbuduna karşı ada-vetkarane bir isyanı taşır. İşte gelecek şu hakikati derk etmekle ondan kurtulur. Hakikat şudur ki: Herşey nefsinde mânâ-yı ismiyle fanîdir, mefkuttur, hadistir, mâdumdur; fakat mânâ-yı harfiyle ve Sani-i Zülcelâlin esmasına ayinedarlık cihetiyle ve vazifedarlık itibariyle, sabittir, meşhûddur, vâciddir, mevcuddur.

  Şu makamda tezkiyesi ve tathîri şudur ki: Vücudunda adem, ademinde vücudu vardır. Yani kendini bilse, vücud verse, kainat kadar bir zulümat-ı adem içindedir. Yani, vücud-u şahsisine güvenip, Mûcid-i Hakîkiden gaflet etse, yıldız böceği gibi bir şahsi ziyayı vücudu nihayetsiz zulümat-ı adem ve firaklar içinde bulunur, boğulur. Fakat enaniyeti bırakıp, bizzat nefsi hiç olduğunu ve Mûcid-i Hakîkinin bir ayine-i tecellîsi bulunduğunu gördüğü vakit, bütün mevcudatı ve nihayetsiz bir vücudu kazanır. Zîra bütün mevcudat esmasının cilvelerine mazhar olan Zât-ı Vâcibü’l-Vücudu bulan bir kalb, herşeyi bulur.

  Şu acz, fakr, şefkat; tefekkür tarikındaki dört hatvenin izâhâtı, hakikatin ilmine, şeriatın hakikatine, Kur’an’ın hikmetine dair olan yirmi altı adet Sözlerde geçmiştir. Yalnız, şurada bir iki noktaya kısa bir işaret edeeeğiz. Şöyle ki: Evet, şu tarik daha kısadır. Çünkü dört hatvedir. Acz, elini nefisten çekse, doğrudan doğruya Kadîr-i Zülcelâle verir. Halbuki en keskin tarik olan aşk, nefsinden elini çeker, fakat maşuk-u mecaziye yapışır. Onun zevalini bulduktan sonra Mahbûb-u Hakîkiye gider. Hem şu tarik daha eslemdir. Çünkü nefsin şatahât ve bâlâpervazane davaları bulunmaz. Çünkü acz ve fakr ve kusurdan başka nefsinde bulunmuyor ki, haddinden fazla geçsin. Hem bu tarik daha umumi ve cadde-i kübrâdır. Çünkü kainatı, ehl-i Vahdetü’1-Vücud gibi, huzur-u daimî kazanmak için, idama mahkûm zannedip hükmetmeye veyahut ehl-i Vahdetü’ş-Şuhud gibi, huzûr-u daimî için kainatı nisyan-ı mutlak hapsinde hapse mahkûm tahayyül edip, demeye mecbur ol-muyor. Belki idamdan ve hapisten, gayet zâhir olarak, Kur’ân affettiğinden, o da sarf-ı nazar edip ve mevcudatı kendileri hesabına hizmetten azlederek, Fâtır-ı Zülcelâl hesabına istihdam edip, Esmâ-i Hüsnâsının mazhariyet ve ayinedarlık vazifesinde istimal ederek, mânâ-i harfi nazarıyla onlara bakıp, mutlak gafletten kurtulup huzûr-u daimîye girmektir; herşeyde Cenâb-ı Hakka bir yol bulmaktır. Elhasıl, mevcudatı mevcudat hesabına hizmetten azlederek, mânâ-yı ismiyle bakmamaktır.

  Sözler, s. 438-441.

  Bu iki ay zarfında heyecanlı bir vaziyet-i siyasiye karşısında bana, hem alakadar olduğum çok kardeşlerime kavî bir ihtimal ile ferah verecek bir teşebbüs etmek lazımken, o vaziyete hiç ehemmiyet vermeyerek, bilakis, beni tazyik eden ehl-i dünyanın lehinde olarak bir fıkirde bulundum. Bazı zatlar hayret içinde hayrette kaldılar. Dediler ki: “Sana işkence eden bu mübtedi ve kısmen münafık baştaki insanların takip ettikleri siyaseti nasıl görüyorsun ki, ilişmiyorsun?” Verdiğim cevabın muhtasarı şudur ki:Bu zamanda ehl-i İslamın en mühim tehlikesi, fen ve felsefeden gelen bir dalaletle kalblerin bozulması ve imanın zedelenmesidir. Bunun çare-i yegânesi nurdur, nur göstermektir ki, kalbler ıslah olsun, imanlar kurtulsun. Eğer siyaset topuzuyla hareket edilse, galebe çalınsa, o kâfirler münafık derecesine iner. Münâfık, kâfırden daha fenâdır. Demek, topuz böyle bir zamanda kalbi ıslah etmez. O vakit küfür kalbe girer, saklanır; nifaka inkılap eder. Hem nur, hem topuz; ikisini, bu zamanda benim gibi bir aciz yapamaz. Onun için bütün kuvvetimle nura sarılmaya mecbur olduğumdan, siyaset topuzu ne şekilde olursa olsun, bakmamak lazım geliyor. Amma maddi cihadın muktezası ise: O vazife şimdilik bizde değildir: Evet, ehline göre kâfirin veya mürtedin tecavüzatına sed çekmek için topuz lazımdır. Fakat iki elimiz var. Eğer yüz elimiz de olsa, ancak nura kâfi gelir; topuzu tutacak elimiz yok.

  Lem’alar, s. 96.

  Risale-i Nur’un üstadı ve Risale-i Nur’a Celcelûtiye Kasîdesi’nde rumuzlu işaretiyle pekçok alakadarlık gösteren ve benim hakaik-ı imaniyede hususi üstadım İmam-ı Ali’dir (r.a.). Ve  ayetinin nassıyla, Al-i Beytin muhabbeti, Risale-i Nur’da ve mesleğimizde bir esastır. Ve Vehhabîlik damarı, hiçbir cihette Nurun hakiki şakirtlerinde olmamak lazım geliyor. Fakat, madem bu zamanda zındıka ve ehl-i dalalet ihtilaftan istifade edip, ehl-i imanı şaşırtıp ve şeâiri bozarak, Kur’ân ve iman aleyhinde kuvvetli cereyanları var. Elbette bu müthiş düşmana karşı cüzi teferruata dair medar-ı ihtilaf münakaşaların kapısını açmamak gerektir.

  Emirdağ Lahikası, s.200.

  Teveccüh-ü nas istenilmez, belki verilir; verilse de, onunla hoşlanılmaz. Hoşlansa, ihlası kaybeder, riyaya girer. Şan ü şeref arzusuyla teveccüh-ü nas ve şan ü şeref, kabir kapısına kadar muvakkat olan bir lezzet-i cüziyeye mukabil, kabrin öbür tarafında azab-ı kabir gibi nâhoş bir şekil aldığından, teveccüh-ü nası arzu etmek değil, belki ondan ürkmek ve kaçmak lazımdır. Şöhretperestlerin ve şan ü şeref peşinde koşanların kulakları çınlasın.

  Sahabelerin senâ-i Kur’âniyeye mazhar olan “îsâr hasleti”ni kendine rehber etmek, yani, hediye ve sadakanın kabulünde başkasını kendine tercih etmek ve hizmet-i dîniyenin mukabilinde gelen menfaat-i maddiyeyi istemeden ve kalben talep etmeden, sırf bir ihsan-ı İlâhî bilerek, nasdan minnet almayarak ve hizmet-i dîniyenin mukabilinde de almamaktır. Çünkü hizmet-i dîniyenin mukabilinde dünyada birşey istenilmemeli ki, ihlas kaçmasın. Çendan hakları var ki, ümmet onlann maişetlerini temin etsin. Hem, zekata da müstehaktırlar. Fakat bu istenilmez; belki verilir. Verildiği vakit de, “Hizmetimin ücretidir” denilmez. Mümkün olduğu kadar kanaatkârâne başka ehil ve daha müstehak olanlann nefsini kendi nefsine tercih etmek.

  Lem’alar, s. 144.

  Mesleğimiz, tecavüz değil, tedâfü’dür; hem tahrip değil, tamirdir; hem hâkim değiliz, mahkûmuz. Bize tecavüz edenler hadsizdirler. Mesleklerinde elbette çok mühim ve bizim de malımız hakikatler var. O hakikatlerin intişarında bize ihtiyaçları yoktur; binler o şeyleri okur, neşreder adamları var. Biz onların yardımına koşmamızla, omuzumuzdaki çok ehemmiyetli vazife zedelenir ve muhafazası lazım olan ve birer taifeye mahsus bir kısım esaslar ve alî hakikatler kaybolmasına vesile olur.

  Mesela, hadisat-ı zamaniye bahanesiyle Vehhabîlik ve Melamîliğin bir nevine zemin ihzar etmek tarzında, bazı ruhsat-ı şer’iyeyi perde yapıp, eserler yazılmış. Risale-i Nur, gerçi umuma teşmil suretiyle değil, fakat her halde hakikat-i İslamiyenin içinde cereyan edip gelen esas velayet ve esas takva ve esas azîmet ve essat-ı Sünnet-i Seniyye gibi ince fakat ehemmiyetli esasları muhafaza etmek, bir vazife-i asliyesidir. Sevk-i zaruretle, hadisatın fetvalarıyla onlar terk edilmez.

  Kastamonu Lahikası, s. 48-49.

  Risale-i Nur’un mesleği maddi manevi feragat mesleğidir. Ben maddi ve manevi herşeyimi feda ettim, her musibete katlandım. Her işkenceye sabrettim. Bu sayede hakikat-i imaniye her tarafa yayıldı. Bu sayede Nur mekteb-i irfanının yüz binlerce, belki de milyonlarca talebeleri yetişti. Artık bu yolda, hizmet-i imaniyede onlar devam edeceklerdir. Ve benim maddi ve manevi herşeyden feragat mesleğimden ayrılmayacaklardır. Yalnız ve yalnız Allah rızası için çalışacaklardır.Bize eza ve cefa edenlere karşı hiçbir talebemin kalbinde zerre kadar intikam emeli beslememesini ve onlara mukabil Risale-i Nur’a sadakat ve sebatla çalışmalarını tavsiye ederim.

  Emirdağ Lahikası-II, s. 80.

  Bu zamanda öyle fevkalade hâkim cereyanlar var ki, herşeyi kendi hesabına aldığı için, faraza hakiki beklenilen ve bir asır sonra gelecek o zât dahi bu zamanda gelse, harekâtını o cereyanlara kaptırmamak için, siyaset âlemindeki vaziyetten ferâgat edecek ve hedefini değiştirecek diye tahmin ediyorum.

  Hem, üç mesele var; biri hayat, biri şeriat, biri imandır. Hakikat noktasında en mühimmi ve en âzamı, iman meselesidir. Fakat, şimdiki umumun nazarında ve hâl-i âlem ilcaatında en mühim mesele hayat ve şeriat göründüğünden, o zât şimdi olsa da, üç meseleyi birden umum rûy-i zeminde vaziyetlerini değiştirmek, nev-i beşerdeki câri olan âdetullaha muvâfık gelmediğinden, her halde en âzam meseleyi esas yapıp, öteki meseleleri esas yapmayacak; tâ ki iman hizmeti safvetini umumun nazarında bozmasın ve avâmın çabuk iğfal olunabileri akıllarında, o hizmet başka maksatlara alet olmadığı tahakkuk etsin.

  Hem, yirmi seneden beri tahripkârâne eşedd-i zulüm altında o derece ahlâk bozulmuş ve metânet ve sadakat kaybolmuş ki, ondan, belki yirmiden birisine itimat edilmez. Bu acîb hâlâta karşı çok fevkalade sebat ve metânet ve sadâkat ve hamiyet-i İslâmiye lazımdır; yoksa akîm kalır, zarar verir.

  Demek, en halis ve en selâmetli ve en mühim ve en muvaffakıyetli hizmet Risale-i Nur şakirtlerinin daireleri içindeki kudsi hizmettir.

  Kastamonu Lahikası, s. 57-58

  Âlem-i insaniyette ve İslâmiyette üç muazzam mesele olan iman ve şeriat ve hayattır. İçlerinde en muazzamı iman hakikatleri olduğundan, bu hakaik-ı Kur’âniye başka cereyanlara, başka kuvvetlere tâbî ve alet edilmemek ve elmas gibi o Kur’ân’ın hakikatleri, dîni dünyaya satan veya alet eden adamların nazarında cam parçalarına indirmemek ve en kudsi ve en büyük vazife olan imanı kurtarmak hizmetini tam yerine getirmek için, Risale-i Nur’un has ve sadık talebeleri gayet şiddet-i nefretle siyasetten kaçıyorlar.

  Kastamonu Lahikası, s. 104.

  İmânsız İslâmiyet, sebeb-i necât olmadığı gibi; İslâmiyetsiz iman da medâr-ı necât olamaz. Felillâhilhamdü velminnetü, Kur’ân’ın i’câz-ı manevisinin feyziyle Risale-i Nur mîzanları, dîn-i İslâmın ve hakaik-ı Kur’âniyenin meyvelerini ve ne-ticelerini öyle bir tarzda göstermişlerdir ki, dinsiz dahi onları anlasa, taraftar olmamak kâbil değil. Hem iman ve İslâmın delil ve bürhanlarını o derece kuvvetli göstermişlerdir ki, gayr-i müslim dahi anlasa, herhalde tasdik edecektir. Gayr-i müslim kaldığı halde, iman ve İslâmiyetin meyvelerini ve saadet-i dâreynin mehâsini gibi hoş ve şirin öyle neticelerini göstermişler ki, görenlere ve tanıyanlara nihayetsiz bir tarafgirlik ve iltizam ve teslim hissini verir. Ve silsile-i mevcudat gibi kuvvetli ve zerrât gibi kesretli iman verirler. Hattâ bazı defa evrâd-ı şah-ı Nakşibendîde, şehadet getirdiğim vakit dediğim zaman, nihayetsiz bir tarafgirlik hissediyorum. Eğer bütün dünya bana ve-rilse, bir hakikat-i imaniyeyi feda edemiyorum. Bir hakikatin bir dakika aksini farzetmek, bana gayet elim geliyor. Bütün dünya benim olsa, birtek hakaik-ı imaniyenin vücud bulmasına bilâtereddüt vermesine, nefsim itaat ediyor.

  dediğim vakit, nihayetsiz bir kuvvet-i iman hissediyorum. Hakaik-ı imaniyenin herbirisinin aksini aklen muhal telakkî edi-yorum, ehl-i dalaleti nihayetsiz ebleh ve dîvane görüyorum.

  Mektubat, s. 38-39.

  Mezkûr mesail gibi, dakîk mesail-i imaniyeyi mîzansız mücadele suretinde cemaat içinde bahsetmek caiz değildir. Mîzansız mücadele olduğundan, tiryak iken zehir olur; diyenlere, dinleyenlere zarardır. Belki böyle mesail-i imaniyenin, îtidal-i demle, insafla, bir müdâvele-i efkâr suretinde bahsi caizdir.

  Kastamonu Lahikası, s. 42.

  Tahmin ederim ki, nâsihlerin nasihatları şu zamanda tesirsiz kaldığının bir sebebi şudur ki: Ahlâksız insanlara derler: “Hased etme, hırs gösterme, adavet etme, inat etme, dünyayı sevme!” Yani, “Fıtratını değiştir!” gibi, zahiren onlarca malayutak bir teklifte bulunurlar. Eğer deseler ki, “Bunların yüzlerini hayırlı şeylere çeviriniz, mecralarını değiştiriniz”; hem nasihat tesir eder, hem daire-i ihtiyarlarında bir emr-i teklif olur.

  Mektûbat, s. 38.

  Vazifemiz, ihlas ve sebat ve tesanüdlc ve mümkün olduğu kadar ihtiyat ile, “sırren tenevveret,” irşad-ı Alevîyi fıilen tasdik etmek, ona göre hareket etmektir; yoksa muarızlara mukabele etmek ve onların hücumundan telaş etmek değil. Muvaf-fakıyet ve fütûhat-ı Nuriye ve revaç ile intişarı ise, vazife-i İlâhiyedir. Vazifemizi yapıp, vazife-i İlâhiyeye karışmamak gerektir.

  Emirdağ Lahikası-l, s. 210.

  Hafız Ali demiş: “Risale-i Nur’un bir kerametidir; öküze et ve arslana ot atmaz. Öküze ot verir, arslana ct verir. O arslan hocanın, en evvel İhlas Risaleleri eline geçmiş.”

  İşte Hafız Ali’nin bu mektubunu aldığımdan ya altı, ya yedi gün evvel, Karadağ’dan inerken, birden diyordum: “Yahu, ata et, arslana ot atma; arslana et, ata ot ver.” Bu kelimeyi beş altı defa, hoşuma gitmiş, tekrar ediyordum. Ya Hafız Ali benden evvel yazmış, bana da söylettirdi; veyahut ben evvel söylemişim, ona yazdırılmış. Yalnız bu garip tevafukta bir farkımız var. O, öküze ot demiş; ben, ata ot demişim.

  Kastamonu Lahikası, s. 193.

  Eğer hasmını mağlup etmek istersen, fenalığına karşı iyilikle mukabele et. Çünkü, eğer fenalıkla mukabele edersen, husumet tezayüd eder. Zahiren mağlup bile olsa, kalben kin bağlar, adaveti idame eder. Eğer iyilikle mukabele etsen, nedamet eder, sana dost olur. hükmünce, müminin şe’ni, kerîm olmaktır. Senin ikramınla sana musahhar olur. Zahiren leîm bile olsa, iman cihetinde kerîmdir. Evet, fena bir adama “İyisin iyisin” desen, iyileşmesi ve iyi adama “Fenasın, fenasın” desen fenalaşması çok vukû bulur. Öyle ise, gibi desatir-i kudsiye-i Kur’aniyeye kulak ver; saadet ve selamet ondadır.

  Mektûbat, s. 256.

  Eğer Risale-i Nur’u tenkit fikriyle tetkik eden adliye memurları, imanlarını onunla kuvvetlendirip veya kurtarsalar, sonra beni idam ile mahkûm etseler; şahit olunuz, ben hakkımı onlara helal ediyorum. Çünkü biz hizmetkârız. Risale-i Nur’un vazifesi, imanı kuvvetlendirip kurtarmaktır. Dost ve düşmanı tefrik etmeyerek, hizmet-i imaniyeyi hiçbir tarafgirlik girmeyerek yapmaya mükellefiz.

  Şualar, s. 331.

  Bu acîb asrın hayat-ı dünyeviyeyi ağırlaştırması ve yaşamak şeraitini ağırlatması ve çok etmesi; ve hacat-ı gayr-i zaruriyeyi görenekle tiryaki ve müptela etmekle hacat-ı zarûriye derecesine getirmesiyle, hayatı ve yaşamayı herkesin her vakitte en büyük maksat ve gayesi yapmıştır. Onunla hayat-ı dîniye ve ebediye ve uhreviyeye karşı ya set çeker veya ikinci, üçüncü derecede bırakır. Bu hatasının cezası olarak öyle dehşetli bir tokat yedi ki, dünyayı başına cehennem eyledi.

  İşte bu dehşetli musibette, ehl-i diyanet dahi büyük bir vartaya düşüyorlar ve kısmen anlamıyorlar. Ezcümle, ben gördüm ki, ehl-i diyanet, belki de ehl-i takva bir kısım zatlar bizimle gayet ciddi alakadarlık peyda ettiler. O bir iki zatta gördüm ki, diyaneti ister ve yapmasını sever; ta ki, hayat-ı dünyeviyesinde muvaffak olabilsin, işi rast gelsin. Hatta, tarikati keşf ve keramet için ister. Demek, ahiret arzusunu ve dînî vezaifin uhrevî meyvelerini dünya hayatına bir dirsek, bir basamak gibi yapıyor. Bilmiyor ki, saadet-i uhreviye gibi saadet-i dünyevi-yeye dahi medar olan hakaik-ı dîniyenin fevaid-i dünyeviyesi, yalnız müreccih (tercih edici) ve teşvik edici derecesinde olabilir. Eğer illet derecesine çıksa ve o amel-i hayrın yapmasına sebep o fayda olsa, o ameli iptal eder; laakal ihlası kırılır, sevabı kaçar.

  Bu hasta ve gaddar ve bedbaht asrın bela ve vebasından ve zulüm ve zulmetinden en mücerreb bir kurtarıcı, Risale-i Nur’un mîzanları ve muvazeneleriyle, neşrettiği nur olduğunu kırk bin şahit vardır. Demek, Risale-i Nur’un dairesine yakın bulunanlar içine girmezse, tehlike ihtimali kavîdir.

  Evet, işaretiyle, bu asır hayat-ı dünyeviyeyi hayat-ı uhreviyeye, ehl-i İslama da bilerek, severek tercih ettirdi.

  Kastamonu Lahikası, s. 73-74.

  Elhamdülillah, siyasetten tecerrüd sebebiyle, Kur’an’ın elmas gibi hakikatlerini propaganda-i siyaset ittihamı altında cam parçalarının kıymetine indirmedim. Belki, gittikçe o elmaslar kıymetlerini her taifenin nazarında parlak bir tarzda ziyadeleştiriyor.

  Mektûbat, s. 53.

  Hakaik-ı imaniye ve Kur’aniye birer elmas hükmünde olduğu halde, siyaset ile alude olsa idim, elimdeki o elmaslar iğfal olunabilen avam tarafından, “Acaba taraftar kazanmak için bir propaganda-i siyaset değil mi?” diye düşünürler. O elmaslara adi şişeler nazarıyla bakabilirler. O halde ben o siyasete temas etmekle, o elmaslara zulmederim ve kıymetlerini tenzil etmek hükmüne geçer.

  Mektûbat, s. 66.

  Evet, Nurcular, siyasetlerle alakaları olmaz. Yalnız iman hakikatleriyle bütün hayatları bağlıdır. Şimdiye kadar gizli komiteden, siyaseti dinsizliğe ve zındıkaya alet edenler, istibdad-ı mutlakla Nurcuları ezdiler. İnşaallah, bir sebep çıkar, o istibdadı kıracak, masum ve mazlum Nurcuları kurtaracak. Fakat çok dikkat ve ihtiyat lazımdır. Risale-i Nur, dünyada her cereyanın fevkınde bulunması ve umumun malı olması cihetiyle, bir tarafa tabi ve dahil olmaz. Belki mütecaviz dinsizlere karşı haklı tarafa yardımcı olur ve dost olur ve ihtiyat kuvveti hükmünde onlara bir nokta-i istinad olur. Fakat siyaset hesabına değil, belki Nurların intişarı ve maslahatı hesabına bazı kardeşler, Nurlar namına değil, belki kendi şahısları namına girebilir.

  Emirdağ Lahikası-I, s. 157.

  Elbette bizlere lazım ve millete elzem, şimdi resmen izin verilen, din tedrisatı için hususi dershaneler açılma ve izin verilmesine binaen, Nur şakirtleri, mümkün olduğu kadar her yerde küçücük bir dershane-i Nûriye açmak lazımdır. Gerçi, herkes kendi kendine bir derece istifade eder, fakat herkes herbir meselesini tam anlamaz. Hem iman hakikatlerinin izahı olduğu için, hem ilim ^Haşiye4 hem marifet, hem ibadettir. Eski medreselerde beş on seneye mukabil, inşaallah Nur medreseleri, beş on haftada aynı neticeyi tcmin edecek ve yirmi senedir ediyor.

  Emirdağ Lahikası-l, s. 245.

  Herbir adam eğer hanesinde dört beş çoluk çocuğu bulunsa, kendi hanesini bir küçük medrese-i Nûriyeye çevirsin. Eğer yoksa, yalnız ise, çok alakadar komşularından üç dört zat birleşsin; ve bu heyet, bulundukları haneyi küçük bir medrese-i Nûriye ittihaz ctsin. Hiç olmazsa işleri ve vazifeleri olmadığı vakitlerdc, beş on dakika dahi olsa Risale-i Nur’u okumak veya dinlemek veya yazmak cihetiyle bir miktar meşgul olsalar. hakiki ilim talebeleri gibi, onların maîşetlerini temin husûsundaki adi muameleleri de bir nevi ibadet hükmüne geçebilir.

  Emirdağ Lahikası-I. s. 101.

  İkinci Nokta: İmam-ı Rabbanî ve Müceddid-i Elf-i Sani Ahmed-i Farukî (r.a.) demiş: “Hakaik-i imaniyeden birtek meselenin inkişafı ve vuzuhu, benim indimde binler ezvak ve keramata müreccahtır. Hem bütün tarikatlerin gayesi ve neticesi, hakaik-ı imaniyenin inkişafı ve vuzuhudur.”

  Madem şöyle bir tarikat kahramanı böyle hükmediyor; elbette hakaik-ı imaniyeyi kemal-i vuzuh ile beyan eden ve esrar-ı Kur’âniyeden tereşşuh eden Sözler velayetten matlub olan neticeleri verebilirler.

  Üçüncü Nokta: Bundan otuz sene evvel, eski Said’in gafil kafasına müthiş tokatlar indi, “El mevtü kakkun” kaziyesini düşündü. Kendini bataklık çamurunda gördü. Medet istedi, bir yol aradı, bir halâskar taharrî etti; gördü ki, yollar muhtelif. Tereddütte kaldı. Gavs-ı Azam olan Şeyh-i Geylanî Radıyallahü Anhın Fütûhü’l-Gayb namındaki kitabıyla tefe’ül etti. Tefe’ülde şu çıktı:

  

  Acîbdir ki, o vakit ben Darü’l-Hikmeti’l-İslâmiye azası idim. Güya ehl-i İslâmın yaralarını tedaviye çalışan bir hekim idim. Halbuki en ziyade hasta ben idim. Hasta evvela kendine bakmalı, sonra hastalara bakabilir.

  İşte Hazret-i Şeyh bana der ki: “Sen kendin hastasın; kendine bir tabip ara.” Ben dedim: “Sen tabibim ol.” Tuttum, kendimi ona muhatap addederek, o kitabı bana hitap ediyor gibi okudum. Fakat, kitabı çok şiddetli idi. Gururumu dehşetli kırıyordu. Nefsimde şiddetli ameliyat-ı cerrahiye yaptı. Dayanamadım, yarısına kadar kendimi ona muhatap ederek okudum, bitirmeye tahamülüm kalmadı. O kitabı dolaba koydum. Fakat sonra, ameliyat-ı şifâkârâneden gelen acılar gitti, lezzet geldi. O birinci üstadımın kitabını tamam okudum ve çok istifade ettim. Ve onun virdini ve münâ-câtını dinledim, çok istifaza ettim.

  Sonra İmam-ı Rabbanî’nin Mektûbat kitabını gördüm, elime aldım. Halis bir tefeül ederek açtım. Acaiptendir ki, bütün Mektubat’ında yalnız iki yerde “Bediüz-zaman” lafzı var: o iki mektup bana birden açıldı. Pederimin ismi Mirza olduğundan, o mektuplarırı başında “Mirza Bediüz-zaman’a mektup” diye yazılı olarak gördüm. “Fesübhanallah!” dedim. “Bu bana hitap ediyor.” O zaman eski Said’in bir lakabı “Bediüzzaman”dı. Halbuki hicretin üç yüz senesinde, Bediüzzaman-ı Hemedanî’-den başka o lakapla iştihar etmiş zatları bilmiyordum. Halbuki, İmamın zamanında dahi öyle bir adam vardı ki, ona o iki mektubu yazmış. O zatın hali, benim halime benziyormuş ki, o iki mektubu kendi derdime deva buldum.

  Yalnız İmam, o mektuplarında tavsiye ettiği gibi çok mektuplarında musırrane şunu tavsiye ediyor: “Tevhîd-i kıble et.” Yani, birini üstad tut, arkasından git, başkasıyla meşgul olma. Şu en mühim tavsiyesi, benim istidadıma ve ahvâl-i ruhiyeme muvafık gelmedi. Ne kadar düşündüm, “Bunun arkasından mı, yoksa ötekinin mi, yoksa daha ötekinin mi arkasından gideyim?” Tahayyürde kaldım. Herbirinde ayrı ayrı cazibedar hasiyetler var. Biriyle iktifa edemiyordum. O tahayyürde iken, Cenab-ı Hakkın rahmetiyle kalbime geldi ki, “Bu muhtelif turûklann başı ve bu cedvellerin menbaı ve şu seyyarelerin güneşi, Kur’ân-ı Hakîmdir. Hakîki tevhîd-i kıble bunda olur. Öyle ise, en ala mürşid de ve en mukaddes üstad da odur.” Ona yapıştım, nâkıs ve perişan istidadım elbette layıkıyla o mürşid-i hakikinin âb-ı hayat hükmündeki feyzini massedip alamıyor; fakat, ehl-i kalb ve sahib-i halin derecatına göre, o feyzi, o âb-ı hayatı yine onun feyziyle gösterebiliriz. Demek Kur’ân’dan gelen o Sözler ve o Nurlar, yalnız aklî mesâil-i ilmiye değil, belki kalbî, ruhî, halî mesâil-i imaniyedir ve pek yüksek ve kıymettar maarif-i İlahiye hükmündedirler.

  Mektubat, s. 339-340.

  Risale-i Nur’da daima dava edip demişim: “Zaman tarikat zamanı değil, belki imanı kurtarmak zamanıdır. Tarikatsiz Cennete gidenler çoktur, imansız Cennete giden yoktur” diye bütün kuvvetimizle imana çalışmışız. Ben hocayım, şeyh deği-lim. Dünyada bir hanem yok ki, nerede tekkem olacak? Bu yirmi sene zarfında, birtek adam yok ki, çıksın desin, “Bana tarikat dersi vermiş; ve mahkemeler ve zabıtalar bulmamışlar. Yalnız, eskiden yazdığım tarikatlerin hakikatlerini ilmen beyan eden “Telvihât Risalesi” var ki, bir ders-i hakikattir ve yüksek bir ders-i ilmîdir; tarikat dersi değildir.

  Emirdağ Lahikası-l, s. 28.

  Hapishanede-Allah rahmet eylesin-mühim bir şeyh ve mürşid ve cazibedar bir Nakşî evliyasından bir zat, dört ay mütemadiyen Risale-i Nur’un elli altmış şakirtleri içinde celbkarane sohbet ettiği halde, yalnız birtek şakirdi muvakkaten kendine çekebildi. Mütebakisi, o cazibedar şeyhe karşı müstağnî kaldılar. Risale-i Nur’un yüksek, kıymettar hizmet-i imaniyesi onlara kâfi olarak kanaat veriyordu.

  O şakirtlerin gayet keskin kalb ve basireti şöyle bir hakikati anlamış ki:

  Risale-i Nur’a hizmet ise, imanı kurtarıyor; tarikat ve şeyhlik ise, velayet mertebeleri kazandırıyor. Bir adamın imanını kurtarmak ise, on mümini velayet derecesine çıkarmaktan daha mühim ve daha sevaplıdır. Çünkü iman, saadet-i ebediyeyi kazandırdığı için bir mümine, küre-i arz kadar bir saltanat-ı bakiyeyi temin eder. Velâyet ise, müminin Cennetini genişlettirir, parlattırır. Bir adamı sultan yapmak, on neferi paşa yapmaktan ne kadar yüksek ise, bir adamın imanını kurtarmak, on adamı veli yapmaktan daha sevaplı bir hizmettir.

  İşte bu dakîk sırrı, senin Ispartalı kardeşlerin bir kısmının akılları görmese de umumunun keskin kalbleri görmüş ki, benim gibi bîçare günahkâr bir adamın arkadaşlığını evliyalara, belki de—eğer bulunsaydı—müçtehidlere dahi tercih ettiler.

  Bu hakikate binaen, bu şehre bir kutub, bir gavs-ı azam gelse, “Seni on günde velayet derecesine çıkaracağım” dese, sen, Risale-i Nur’u bırakıp onun yanına gitsen, Isparta kahramanlarına arkadaş olamazsın.

  Kastamonu Lahikası, s. 51-52.

  Manevi bir elektrik olan Resâili’n-Nur dahi gayet yüksek ve derin bir ilim olduğu halde, külfet-i tahsile ve derse çalışmaya ve başka üstadlardan taallüm edilmeye ve müderrisînin ağzından iktibas olmaya muhtaç olmadan herkes derecesine göre o ulûm-u âliyeyi, meşakkat ateşine lüzum kalmadan anlayabilir, kendi kendine istifade eder; muhakkik bir alim olabilir.

  Sikke-i Tasdîk-ı Gaybî, s. 63.

  Risale-i Nur’da ekseriyet itibariyle kendi kendine ders verip muallimlere ihtiyaç bırakmadığından, bu tedris va-zifemde bana istirahat ve tebrik nevinde bir ihsan-ı İlâhî olarak bu acîb hastalık benim istirahatime medar oldu. Hem benim ruhuma geldi ki, Senin binler, belki yüz binler Saidcikler senin bedeline ders verecek ve konuşacaklar var. İhsan-ı İlâhî ile Risale-i Nur, başka ilimler gibi meşakkatli derslere muhtaç değil.

  Emirdağ Lahikası-ll, s. 198.

  Bu zaman, ehl-i hakikat için, şahsiyet ve enaniyet zamanı değil, zaman, cemaat zamanıdır. Cemaatten çıkan bir şahs-ı manevi hükmeder ve dayanabilir. Büyük bir havuza sahip olmak için bir buz parçası hükmündeki enaniyet ve şahsiyetini, o havuza atmaktır ve eritmek gerektir. Yoksa, o buz parçası erir, zayi olur; o havuzdan da istifade edilmez.

  Kastamonu Lahikası, s. 102.

  Salisen: Bu zaman, cemaat zamanıdır. Ferdî şahısların dehası ne kadar harika da olsalar, cemaatin,şahs-ı manevisinden gelen dehasına kar,sı mağlup düşebilir. Alem-i İslamı bir cihette tenvir edecek ve kudsi bir dehanın nurları olan bir vazife-i imaniye, bîçare, zayıf, mağlup, hadsiz düşmanları ve onu ihanetle, hakaretle çürütmeye çalışan muannid hasımları bulunan bir şahsa yüklenmez. Yüklense, o kusurlu şahıs ihanet darbeleriyle düşmanları tarafından sarsılsa, o yük düşer, dağılır.

  Emirdağ Lahikası-I, s. 70.

  Bizi hayrette bırakan ve gayet şaşırtan ve bir garazı ihsas eden ve bililtizam hiçten bir sebeb-i ittiham icad etmek nevinden, musırrane, bir cemiyet ve teşkilat varmış gibi soruyorlar, “Bu teşkilatı yapmak için nereden para alıyorsunuz?” diyorlar.

  Elcevap: Evvela, ben dahi soranlardan soruyorum: Böyle bir cemiyet-i siyasiyenin, bizim tarafımızdan vücuduna dair hangi vesika, hangi emareler var ve para ile teşkilat yaptığımıza hangi delil, hangi hüccet bulmuşlar ki, bu kadar musırrane soruyorlar? Ben, on senedir Isparta vilayetinde şiddetli tarassut altında bulunmuşum. Bir iki hizmetkar ve on günde bir iki yolcudan başka adamları görmeyen garip, kimsesiz, dünyadan usanmış, siyasetten gayet şiddetle nefret etmiş ve kuvvetli siyasi muhalif cemiyetlerin ne kadar aksülameller ile zararlı ve akîm kaldığını mükerrer müşahedatla görmüş ve kendi kavim ve binler dostları içinde, en mühim fırsatta, siyasi cemiyet ve cereyanları reddetmiş ve karışmamış ve iman-ı tahkikinin gayet kudsi ve hiçbir şeyle zedelenmesi caiz olmayan hizmeti bozmak ve ağraz-ı siyasi ile çürütmeyi en büyük bir cinayet telakkî ederek şeytandan kaçar gibi siyasetten kaçan ve on seneden beri

  kendine düstur eden ve hileyi hilesizlikte bulan, asabî ve bilaperva esrarını fâş eden, on sene koca Isparta vilayetinin hassas ve dessas memurlarına böyle teşkilat sezdirmeyen bu adamdan, “Böyle bir teşkilat var ve siyasi bir dolabı çeviriyorsunuz” diyenlere karşı, yalnız ben değil, belki Isparta vilayeti ve bütün beni tanıyanlar, belki bütün ehl-i akıl ve vicdan, onların iftiralarını nefretle karşılar ve “Garazkâr planlar ile onu itham ediyorsunuz” diyecekler.

  Saniyen: Meselemiz imandır. İman kuvvetiyle bu memlekette ve Isparta’nın yüzde doksan dokuz adamları ile uhuvvetimiz var. Halbuki, cemiyet ise ekser içinde ekalliyetin ittifakıdır. Bir adama karşı, doksan dokuz adam cemiyet olmaz. Meğer, gayet insafsız bir dinsiz, herkesi (hâşâ) kendi gibi dinsiz tevehhüm edip, bu mübarek ve dindâr milleti tahkir etmek niyetiyle böyle işâa eder.

  Tarihçe-i Hayat, s. 201.

  Nur Talebelerinin ders arkadaşlıklarına ve sırf vatan ve millet ve din menfaatine ve saadet-i dünyeviye ve uhreviye hesabına ve hariçten ve dahilden gelen ifsad cereyanlarına karşı mücahidâne tesanüdlerine gizli cemiyet namını vermek, değil nev-i beşeri, belki zemini de hiddete getirip, o ittihamı reddeder.

  Şualar, s. 329.

  Bana sordular ki: “Sizin cemiyet olmadığınız, üç mahkeme o cihette beraat vermesiyle, yirmi seneden beri tarassut ve nezaret eden altı vilayetin o noktadan ilişmemeleriyle tahakkuk ettiği halde, Nurcularda öyle harika bir alaka var ki, hiçbir cemiyette, hiç bir komitede yoktur. Bu müşkülü halletmenizi isterim ‘ dediler.

  Ben de cevaben dedim ki; “Evet, Nurcular cemiyet memiyet, hususan siyasi ve dünyevî ve menfi ve şahsi ve cemaatî menfaat için teşekkül eden cemiyet ve komite değiller ve olmazlar. Fakat, bu vatanın eski kahramanlan kemal-i sevinçle şehadet mertebesini kazanmak için ruhlarını feda eden milyonlar İslâm fedâilerinin ahfadları, oğulları ve kızları, o fedailik damarını irsiyet almışlar ki, bu harika alakayı gösterip Denizli mahkemesinde bu aciz bîçare kardeşlerine bu gelen cümleyi onlar hesabına söylettirdiler:

  “Milyonlar kahraman başları feda oldukları bir hakikate başımız dahi feda olsun” diye onlar namına söylemiş, mahkemeyi hayret ve takdirle susturmuş. Demek, Nurcularda hakiki, halis, sırf rıza-yı İlâhî için ve müsbet ve uhrevî fedâiler var ki, mason ve komünist ve ifsad ve zındıka ve ilhad ve Taşnak gibi dehşetli komiteler o Nurculara çare bulamayıp hükümeti, adliyeyi aldatarak, lastikli kanunlar ile onları kırmak ve dağıtmak istiyorlar. İnşaallah bir halt edemezler. Belki Nur’un ve imanın fedâilerini çoğaltmaya sebebiyet verecekler.

  Şualar, s. 439.

  Benim ittihamım ve tevkifime sebep gösterilen dördüncü madde, devletçe yasak edilen tarikat dersini vermekle ihbar edilmiş olmaklığımdır.

  Elcevap: Evvela: Elinizdeki bütün kitaplarım şahittirler ki, ben hakaik-ı imaniye ile meşgulüm. Hem müteaddit risalelerde yazmışım ki, “Tarikat zamanı değil, belki imanı kurtarmak zamanıdır. Tarikatsiz Cennete giden pek çok, fakat imansız Cennete girecek yok. Onun için, imana çalışmak zamanıdır” diye beyan etmişim.

  Saniyen: On senedir Isparta vilayetinde bulunuyorum. Biri çıksın, bana, “Tarikat dersi vermiş desin. Evet, bazı has ahiret kardeşlerime ulûm-u imaniye ve hakaik-ı âliye dersini, hocalık itibariyle vermişim. Bu, tarikat talimi değil, belki hakikat tedrisidir. Yalnız bu kadar var. Ben Şafîyim, namazdan sonraki tesbihatım Hanefi tesbihatından biraz farklıdır. Hem, akşam namazından yatsı namazına kadar ve fecir-den evvel hiç kimseyi kabul etmemek şartıyla, kendi kendime günahlarımdan istiğfar ve ayetler okumak gibi şeylerle meşguliyetim var. Zannederim, dünyada hiçbir kanun bu hale yasak diyemez.

  Tarihçe-i Hayat, s. 199

  Ben buradaki bütün Risale-i Nur Şakirtlerini ve benimle görüşenleri veya okuyan ve yazanlarını aynıyla işhad ediyorum; onlardan sorunuz ki, ben hiçbirisine dememişim bir cemiyet-i siyasiye veya cemiyet-i Nakşiye teşkil edeceğiz. Daima dediğim budur: “Biz, imanımızı kurtarmaya çalışacağız. Umum ehl-i iman dahil oldukları ve üç yüz milyondan ziyade efradı bulunan bir mukaddes cemaat-i İslâmiyeden başka mabeynimizde medar-ı bahs olmadığını ve Kur’ân’da “hizbullah” namı verilen ve umum ehl-i imanın uhuvveti cihetiyle kendimizi, Kur’ân’a hizmetimiz için hizbü’1-Kur’ân, hizbullah dairesinde bulmuşuz. Eğer kararnamede bu mânâ murad ise, bütün ruhumuzla, kemal-i iftiharla itiraf ederiz. Eğer başka mânâlar murad ise, onlardan haberimiz yoktur.

  Şualar, s. 238.

  Medar-ı hayrettir ki, bu defa da yine bir cemiyet vehmini tekrar ileri sürüyorlar. Halbuki, üç mahkeme bu ciheti tetkik edip beraat vermekle beraber mabeynimizde böyle medar-ı ittiham olacak hiçbir cemiyet, hiçbir emare, mahkemeler, zabıtalar, ehl-i vukuflar bulmamışlar. Yalnız, bir muallimin talebeleri ve darülfünûn şakirtleri ve Kur’ân dersini veren hafızın hıfza çalışanları gibi, Risale-i Nur Talebelerinde bir uhrevi kardeşlik var. Bunlara cemiyet namını veren ve onunla ittiham eden, bütün esnaf ve mekteplilere ve vâizlere siyasi cemiyet nazarıyla bakmak gerektir. Bunun için ben böyle asılsız ve mânâsız ittihamlarla buraya hapse gelenleri müdafaa etmeye lüzum görmüyorum.

  Yalnız, hem bu memleketi, hem âlem-i İslâmı çok alakadar eden ve maddi ve manevi bu vatana ve bu millete pek çok bereket ve menfaati tahakkuk eden Risale-i Nur’u üç defa müdafaa ettiğimiz gibi tekrar aynı hakikat ile müdafâamı men edecek hiçbir sebep yok ve hiçbir kanun ve hiçbir siyaset yasak etmez ve edemez.

  Evet, biz bir cemiyetiz. Ve öyle bir cemiyetimiz var ki, her asırda üç yüz elli milyon dahil mensupları var. Ve hergün beş defa namazla o mukaddes cemiyetin pren-siplerine kemâl-i hürmetle alakalarını ve hizmetlerini gösteriyorlar. kudsi programıyla, birbirinin yardımına dualarıyla ve manevi kazançlarıyla koşuyorlar. İşte biz bu mukaddes ve muazzam cemiyetin efradındanız. Ve hususi vazifemiz de, Kur’ân’ın imanî hakikatlerini tahkiki bir surette ehl-i imana bildirip, onları ve kendimizi idam-ı ebedîden ve daimî ve berzahî haps-i münferitten kurtarmaktır. Sair dünyevî ve siyasi ve entrikalı cemiyet ve komitelerle ve bizim medar-ı ittihamımız olan cemiyetçilik gibi asılsız ve mânâsız gizli cemiyetle hiçbir münasebetimiz yoktur ve tenezzül etmi-yoruz.

  Şualar, s. 320.

  Evet, biz bir cemaatiz. Hedefimiz ve programımız evvela kendimizi, sonra milletimizi idam-ı ebedîden ve daimî berzahî haps-i münferitten kurtarmak ve vatandaşlarımızı anarşilikten ve serserilikten muhafaza etmek ve iki hayatımızı imhaya vesile olan zındıkaya karşı Risale-i Nur’un çelik gibi hakikatleriyle kendimizi muhafazadır.

  Şualar, s. 305.

  Risale-i Nur’un şahs-ı manevisi ve o şahs-ı maneviyi temsil eden has şakirtlerinin şahs-ı manevisi “Ferîd” makamına mazhar oldukları için, değil hususi bir memleketin kutbu, belki—ekseriyet-i mutlaka ile—Hicaz’da bulunan kutb-u âzamın tasarrufundan hariç olduğunu. Ve onun hükmü altına girmeye mecbur değil. Her zamanda bulunan iki imam gibi, onu tanımaya mecbur olmuyor. Ben eskide, Risale-i Nur’un şahs-ı manevisini o imamlardan birisini zannediyordum. Şimdi anlıyorum ki, Gavs-ı Âzamda kutbiyet ve gavsiyetle beraber ferdiyet dahi bulunduğundan, ahirzamanda, şakirtlerinin bağlandığı Risale-i Nur, o ferdiyet makamının mazharıdır. Bu, gizlenmeye lâyık olan bu sırr-ı azîme binaen, Mekke-i Mükerremede dahi-farz-ı muhal olarak-Risale-i Nur’un aleyhinde bir itiraz kutb-u azamdan dahi gelse, Risale-i Nur şakirtleri sarsılmayıp, o mübarek kutb-u azamın itirazını iltifat ve selâm suretinde telakkî edip, teveccühünü de kazanmak için, medar-ı itiraz noktaları o büyük üstadlarına karşı izah etmek, ellerini öpmektir.

  Kastamonu Lahikası, s. 145.

  emriyle, kardeşlerimle bir meşverete muhtacım.

  Emirdağ Lahikası-I, s. 23.

  Siz, meşveretle ne lazımsa yaparsınız. Fakat ihtiyatla, telaşsız, velveleye vermemek tazım.

  Emirdağ Lahikası-l, s. 141.

  Bundan sonra her meselemizde emir, Risale-i Nur’un şahs-ı manevisini temsil eden has şakirtlerin ve sizlerindir. Benim de şimdi bir reyim var.

  Emirdağ Lahikası-I, s. 219.

  Hafız Mustafa’nın bizce pek çok ehemmiyetli olan mektubu, çoktan beri beklediğim bir hakikati gösterdi ki; Risale-i Nur dairesindeki şakirtler, istişâre suretinde, tâb etmek gibi çok ehemmiyetli işleri görmeye başlamalarıdır.

  Kastamonu Lahikası, s. 90.

  Mümkün olduğu kadar geçici rüzgarlara ehemmiyet vermeyiniz, bakmayınız. Zaten mabeyninizde samimi tesanüd ve meşveret-i şer’iye, sizi öyle şeylerden muhafaza eder. İçinizdeki şahs-ı manevinin fikrini, o meşveretle bildirir.

  Kastamonu Lahikası, s. 91.

  Meşveret-i şer’iye ile reylerinizi teşettütten muhafaza ediniz. İhlas Risalesi’nin düsturlarını her vakit göz önünüzde bulundurunuz. Yoksa, az bir ihtilaf bu vakitte Risale-i Nur’a büyük bir zarar verebilir.

  Kastamonu Lahikası, s. 178.

  Şeytan-ı ins, şeytan-ı cinnîden aldığı derse binâen, hizbü’1-Kur’ân’ın fedâkâr hadimlerini hubb-u câh vasıtasıyla aldatmak ve o kudsi hizmetten ve o manevi ulvî cihaddan vazgeçirmek istiyorlar. Şöyle ki:

  İnsanda, ekseriyet itibariyle hubb-u câh denilen hırs-ı şöhret ve hodfüruşluk ve şân ü şeref denilen riyâkârâne, halklara görünmek ve nazar-ı âmmede mevki sahibi olmaya, ehl-i dünyanın her ferdinde cüz’i-külli arzu vardır. Hatta o arzu için, hayatını feda eder derecesinde şöhretperestlik hissi onu sevk eder. Ehl-i ahiret için bu his gayet tehlikelidir. Ehl-i dünya için de gayet dağdağalıdır; çok ahlâk-ı seyyienin de menşeidir ve insanların da en zayıf damarıdır. Yani bir insanı yakalamak ve kendine çekmek; onun o hissini okşamakla kendine bağlar, hem onun ile onu mağlup eder. Kardeşlerim hakkında en ziyade korktuğum, bunların bu zayıf damarından ehl-i ilhâdın istifade etmek ihtimâlidir. Bu hal beni çok düşündürüyor. Hakîki olmayan bazı bîçare dostlarımı o suretle çektiler, mânen onları tehlikeye attılar.^Haşiye5 Ey kardeşlerim ve ey hizmet-i Kur’ân’da arkadaşlarım! Bu hubb-u câh cihetinden gelen dessas ehl-i dünyanın hafiyelerine veya ehl-i dalaletin propagandacılarına veya şeytanın şakirtle-rine deyiniz ki:

  “Evvelâ, rızâ-yı İlâhî ve iltifât-ı Rahmânî ve kabul-ü Rabbânî öyle bir makamdır ki, insanların teveccühü ve istihsânı, ona nispeten bir zerre hükmündedir. Eğer teveccüh-ü rahmet varsa, yeter. İnsanların teveccühü, o teveccüh-ü rahmetin in’ikâsı ve gölgesi olmak cihetiyle makbuldür, yoksa arzu edilecek bir şey değildir. Çünkü kabir kapısında söner, beş para etmez.”

  Mektubat, s. 401-402.

  Ey kardeşlerim, sizler biliyorsunuz ki, bizim mesleğimizde, benlik, enaniyet, şân ü şeref perdesi altında makam sahibi olmaktan, öldürücü zehir gibi ondan kaçıyoruz. Onu ihsâs eden hâlâttan şiddetle içtinâb ediyoruz.

  Kastamonu Lahikası, s.104.

  Gaflet ve dünyaperestlikten çıkan dehşetli bir enaniyet, bu zamanda hükmediyor. Onun için ehl-i hakikat-hatta meşrû bir tarzda dahi olsa- enaniyetten, hodfüruşluktan vazgeçmeleri lazım olduğundan, Risale-i Nur’un hakiki şakirtleri, buz parçası olan enaniyetlerini şahs-ı manevide ve havz-ı müşterekte erittiklerinden inşaallah bu fırtınada sarsılmayacaklar.

  Şualar, s. 267.

  Ehl-i dalaletin tarafgirleri, enaniyetten istifade edip, kardeşlerimi benden çekmek istiyorlar. Hakîkaten, insanda en tehlikeli damar, enaniyettir. Ve en zayıf damarı da odur. Onu okşamakla, Çok fena şeyleri yaptırabilirler.

  Ey kardeşlerim! Dikkat ediniz; sizi enaniyette vurmasınlar, onunla sizi avlamasınlar. Hem biliniz ki şu asırda, ehl-i dalalet, eneye binmiş, dalalet vadilerinde koşuyor. Ehl-i hak bilmecburiye, eneyi terk etmekle hakka hizmet edebilir. Enenin istimâlinde haklı dahi olsa, madem ki öteki-lere benzer ve onlar da onları kendileri gibi nefisperest zannederler, hakkın hizmetine karşı bir haksızlıktır. Bununla beraber etrâfına toplandığımız hizmet-i Kur’âniye eneyi kabul etmiyor, “nahnü” istiyor; “`Ben’ demeyiniz, `Biz’ deyiniz” diyor. Elbette kanaatiniz gelmiş ki, bu fakir kardeşiniz ene ile meydana çıkmamış. Sizi enesine hadim yapmıyor. Belki, enesiz bir hadim-i Kur’ânî olarak kendini size göstermiş. Ve kendini beğenmemeyi ve enesine taraftar olmamayı meslek ittihaz etmiş. Bununla beraber, kati deliller ile sizlere ispat etmiştir ki, meydan-ı istifâdeye vaz’ edilen eserler mîrî malıdır, yani Kur’ân-ı Hakîmin tereşşuhâtıdır; hiç kimse enesiyle onlara temellük edemez. Haydi farz-ı muhâl olarak ben enemle o eserlere sahip çıkıyorum. Benim bir kardeşimin dediği gibi, madem bu Kur’ânî hakikat kapısı açıldı, benim noksaniyetime ve ehemmiyetsizliğime bakılmayarak, ehl-i ilim ve kemâl, arkamda bulunmaktan çekinmemeli ve istiğnâ etmemelidirler. Selef-i sâlihînin ve muhakkikîn-i ulemanın âsarları, çendan her derde kâfi ve vâfi bir hazîne-i azîmedîr; fakat bazı zaman olur ki, bir anahtar bir hazîneden ziyade ehemmiyetli olur. Çünkü hazîne kapalıdır; fakat bir anahtar, çok hazîneleri açabilir. Zannederim ki, o enaniyet-i ilmiyeyi fazla taşıyan zâtlar da anladılar ki, neşrolunan Sözler, hakaik-ı Kur’âniyenin birer anahtarı ve o hakaikı inkâr etmeye çalışanların başlarına inen birer elmas kılıçtır. O ehl-i fazl ve kemâl ya kuvvetli enaniyet-i ilmiyeyi taşıyan zâtlar bilsinler ki, bana değil, Kur’ân-ı Hakîme talebe ve şakirt oluyorlar. Ben de onların bir ders arkadaşıyım. Haydi farz-ı muhâl olarak ben üstadlık dava etsem, madem şimdi ehl-i imanın tabakatını, avâmdan havassa kadar, mâruz kaldıkları evham ve şübehâttan kurtarmak çaresini bulduk, o, ya daha kolay bir çaresini bulsunlar veyahut bu çareyi iltizam edip ders versinler, taraftar olsunlar. Ulemaü’s-sû’ hakkında bir tehdid-i azim var. Bu zamanda ehl-i ilim ziyade dikkat etmeli. Haydi farz etseniz ki, düşmanlarımızın zannı gibi, ben, benlik hesabına böyle bir hizmette bulunuyorum. Acaba, dünyevî ve millî bir maksat için, çok zâtlar toplanıp, şiddetli bir tesanüdle iş gördükleri halde, acaba bu kardeşiniz, hakikat-i Kur’âniye ve hakaik-ı imaniye etrafında, kendi enaniyetini setretmekle beraber, o dünyevî komitenin onbaşıları gibi, terk-i enaniyetle hakaik-ı Kur’âniye etrafında bir tesanüdü sizden istemeye hakkı yok mudur? Sizin en büyük âlimleriniz de, ona “Lebbeyk!” dememesinde haksız değil midirler?

  Kardeşlerim, enaniyetin içimizde en tehlikeli ciheti, kıskançlıktır. Eğer sırf Lillâh için olmazsa, kıskançlık müdahele eder, bozar. Nasıl ki bir insanın bir eli, bir elini kıskanmaz ve gözü kulağına hased etmez ve kalbi aklına rekabet etmez; öyle de, bu heyetimizin şahs-ı manevisinde her biriniz bir duygu, bir aza hükmündesiniz. Birbirinize karşı rekabet değil, bilâkis birbirinizin meziyetiyle iftihar etmek, mütelezziz olmak bir vazife-i vicdani-yenizdir.

  Birşey daha kaldı, en tehlikesi odur ki; içinizde ve ahbabınızda, bu fakir kar-deşinize karşı bir kıskançlık damarı bulunmak, en tehlikelidir. Sizlerde mühim ehl-i ilim de var. Ehl-i ilmin bir kısmında, bir enaniyet-i ilmiye bulunur. Kendi mütevazi de olsa, o cihette enaniyetlidir; çabuk enaniyetini bırakmaz. Kalbi, aklı ne kadar yapışsa da, nefsi o ilmî enaniyeti cihetinde imtiyaz ister, kendini satmak ister, hatta yazılan risalelere karşı muaraza ister. Kalbi risaleleri sevdiği ve aklı istihsan ettiği ve yüksek bulduğu halde, nefsi ise enaniyet-i ilmiyeden gelen kıskançlık cihetinde zımnî bir adavet besler gibi, Sözlerin kıymetlerinin tenzilini arzu eder. Tâ ki kendi mahsülat-ı fikriyesi onlara yetişsin, onlar gibi satılsın.

  Halbuki, bilmecburiye bunu haber veriyorum ki: Bu dürus-u Kur’âniyenin dairesi içinde olanlar, allâme ve müçtehidler de olsalar, vazifeleri-ulûm-u imaniye cihetinde-yalnız yazılan şu Sözlerin şerhleri ve îzahlarıdır veya tanzimleridir. Çünkü çok emarelerle anlamışız ki, bu ulûm-u imaniyedeki fetva vazifesiyle tavzif edilmişiz. Eğer biri dairemiz içinde nefsin enaniyet-i ilmiyeden aldığı bir his ile, şerh ve îzah hâricinde birşey yazsa, soğuk bir muaraza veya nâkıs bir taklitçilik hükmüne geçer. Çünkü çok delillerle

  Mektubat, s. 412-413.

  Nasıl ki, bir padişahın adi bir hizmetkârı ve bîçare bir neferi; padişah namına feriklere, paşalara hedaya-yı şâhânesini ve nişanlarını veriyor, onları minnettar ediyor. Eğer ferikler ve müşirler, “Bu adi nefere neden tenezzül edip elinden ihsan ve nişanları alıyoruz?” deseler, mağrurâne bir divaneliktir. Eğer o nefer dahi, vazifesinin haricinde müşire kıyâm etmezse, kendini ondan yüksek görse, eblehcesine bir divaneliktir. Hem, eğer o memnun olan feriklerden birisi, müteşekkirâne o neferin kulübeciğine tenezzülen misafir gitse; kuru ekmekten başka bulmayan o nefer mahcup kalmamak için, o hali gören ve bilen padişah—elbette o neferini mahcup etmemek için—matbah-ı şâhâneden, sadık hizmetkârının muhterem misâfırine tabla gönderir. Öyle de, Kur’ân-ı Hakîmin sadık bir hizmetkârı, ne kadar adi olursa olsun, Kur’ân namına, en büyük insanlara emirlerim çekinmeyerek tebliğ eder ve en zengin ruhlu olanlara Kur’ân’ın âlî elmaslarını yalvararak mütezellilâne değil, belki müftehirâne ve müstağniyâne satar. Onlar ne kadar büyük olursa olsun, o adi hizmetkâra, vazife başında iken tekebbür edemezler. Ve o hizmetkâr dahi, onların ona mürâcaatında, kendine medâr-ı gurur bulamaz ve haddinden tecâvüz etmez. Eğer o hazîne-i kudsiyenin müşterileri içinde bazıları, o bîçare hizmetkâra velayet nazarıyla baksalar, elbette hakikat-i Kur’âniyenin merhamet-i kudsiyesi şânındandır ki, o hizmetkârını mahcup etmemek için, hazîne-i hâssa-i İlâhiyeden o hizmetkârın hiç haberi ve medhali olmadan, onlara medet versin ve himmet ederek fe-yizdar etsin.

  Mektubat, s. 338-339.

  Risale-i Nur Kur’ân’ın malıdır. Benim ne haddim var ki, sahip olayım; tâ ki, kusurlarım ona sirayet etsin. Belki o Nur’un kusurlu bir hadimi ve o elmas mücevherât dükkânının bir dellâlıyım. Benim karma karışık vaziyetim; ona sirayet edemez, ona dokunamaz. Zâten Risale-i Nur’un bize verdiği ders de, hakikat-i ihlâs, ve terk-i enaniyet ve daima kendini kusurlu bilmek ve hodfüruşluk etmemektir. Kendimizi değil, Risale-i Nur’un şahs-ı manevisini ehl-i imana gösteriyoruz. Bizler, kusurumuzu görene ve bize bildirene-fakat hakikat olmak şartıyla-minnettar oluyoruz, Allah râzı olsun deriz. Boynumuzda bir akrep bulunsa, ısırmadan atılsa, nasıl memnun oluıuz; kusurumuzu-fakat garaz ve inat olmamak şartıyla ve bidalara ve dalalete yardım etmemek kaydı ile-kabul edip minnettar oluyoruz.

  Emirdağ Lahikası-I, s. 49.

  Deniliyor ki: “Neden, Nur şakirtlerinin kuvvetli hüsn-ü zanları ve kati kanaatleri, senin şahsın hakkında Nurlara daha ziyade şevklerine medâr olan bir makamı ve kemâlâtı şahsına kabul etmiyorsun? Yalnız Risale-i Nur’a verip, kendini çok kusurlu bir hadim gösteriyorsun?”

  Elcevap: Hadsiz hamd ve şükür olsun ki, Risale-i Nur’un öyle kuvvetli ve sarsılmaz istinad noktaları ve öyle parlak ve keskin hüccetleri var ki, benim şahsımda zannedilen meziyete, istidâda ihtiyacı yoktur. Başka eserler gibi, müellifin kâbi-liyetine bakıp, makbuliyeti ve kuvveti ondan almıyor. İşte meydanda, yirmi senedir kati hüccetlerine dayanıp, şahsımın maddi ve manevi düşmanlarını teslime mecbur ediyor. Eğer şahsiyetim ona ehemmiyetli bir nokta-i istinad olsaydı, dinsiz düşmanlarım ve insafsız muarızlarım kusurlu şahsımı çürütmekle, Nurlara büyük darbe vurabilirdiler. Halbuki o düşmanlar, divaneliklerinden, yine her nevi desiselerle beni çürütmeye ve hakkımda teveccüh-ü âmmeyi kırmaya çalıştıkları halde, Nurların fütûhâtına ve kıymetine zarar veremiyorlar. Yalnız bazı zayıf ve yeni müştakları bulandırsa da, vazgeçiremiyorlar.

  Bu hakikat için, hem bu zamanda enaniyet ziyade hükmettiği için, haddimden çok ziyade olan hüsn-ü zanları kendime almıyorum ve ben, kardeşlerim gibi, kendi nefsime hüsn-ü zan etmiyorum. Hem, kardeşlerimin bu bîçare kardeşlerine verdiği makam-ı uhrevî, hakiki, dînî makam ise, Mektubat’ta İkinci Mektubun âhirindeki kâideye göre, “Şahsıma verdikleri manevi hediye olan kemâlâtı—eğer hâşâ—ben kendimi öyle bilsem, olmamasına delildir; kendimi öyle bilmesem, onların o hediyesini kabul etmemek lazım geliyor.” Hem kendini makam sahibi bilmek cihetinde enaniyet müdâhale edebilir.

  Birşey daha kaldı ki; dünya cihetinde, hakaik-ı imaniyenin neşrindeki vazifedar, makam sahibi olsa daha iyi tesir eder, denilebilir. Bunda da iki mâni var:

  Birisi: Farazâ velayet olsa da, bilerek, isteyerek makam yapmak tarzında, velayetin mâhiyetindeki ihlâs ve mahviyete münâfidir. Nübüvvetin vereseleri olan Sahabeler gibi izhâr ve dava edemezler; onlara kıyas edilmez.

  İkinci Mâni: Pekçok cihetlerle çürütülebilir ve fânî ve cüzi ve. muvakkat ve kusurlu bir şahıs sahip olsa, Nurlara ve hakaik-ı imaniyenin fütûhâtına zarar gelir. Fakat bir nokta var ki, mûcib-i şükrandır. Ehl-i siyasetteki düşmanlarım, mezkûr hakikatleri bilmedikleri için, şerefli, izzetli eski Said’i düşünüp mütemadiyen Nurlar bedeline benim şahsıma ihânet ve tenkîs etmekle meşgul oluyorlar. Bazı mutaassıp enaniyetli hocaları da şahsımın aleyhine çeviriyorlar. Güyâ Nurları söndürmeye çalışıyorlar. Halbuki Nurları daha ziyade parlattırmaya vesile oluyorlar. Nurlar, adi şahsımdan değil, Kur’ân güneşinin menbâından nurları alıyor.

  Emirdağ Lahikası-I, s. 223-224.

  Baba ne kadar haksız da olsa, oğul, onun rızâsını tahsil etmeye mecburdur. Oğul da ne kadar serkeş de olsa, baba, şefkat-i fıtriyesini ona karşı esirgemez ve esirgememeli. Değil böyle baba ve evlât ve mümtaz seciyeli ve Risale-i Nur’un baş şakirtleri, belki birbirinden çok uzak ve düşman da olsalar, Risale-i Nur’un hatırı için Risale-i Nur şakirtlerinin mâbeynindeki tefânî, birbirini tenkit etmemek, kusurunu affetmek düsturu ile, bu iki kardeşim dünyevî ve cüzi ve hissî şeyleri medâr-ı münâkaşa etmesinler. Pederlik ve veledliğin iktizâ ettiği hürmet ve şefkatle beraber, Nurun şakirtliği iktizâ ettiği kusura bakmamak ve affetmek ve benim çok sevdiğim iki kardeşim-benim hatırım için-birbirini tenkit etmemek lazım geliyor.

  Emirdağ Lahikası-I, s. 88.

  Bu zamanda en büyük bir ihsan, bir va-zife, imanını kurtarmaktır, başkaların imanına kuvvet verecek bir surette çalışmaktır. Sakın, benlik ve gurura medâr şeylerden çekin. Tevazu, mahviyet ve terk-i enaniyet, bu zamanda ehl-i hakikate lazım ve elzemdir. Çünkü bu asırda en büyük tehlike benlikten ve hodfüruşluktan ileri geldiğinden; ehl-i hak ve hakikat, mahviyetkârâne daima kusurunu görmek ve nefsini itham etmek gerektir. Sizin gibilerin ağır şerait içinde kahramancasına imanını ve ubudiyetini muhafaza etmesi, büyük bir makamdır.

  Emirdağ Lahikası, s. 62.

  Deniliyor ki: “Madem Risale-i Nur hem kerâmetlidir, hem tarikatlerden ziyade iman hakikatlerinin inkişâfında terakki veriyor ve sadık şakirtleri kısmen bir cihette velayet derecesindeler. Neden evliyalar gibi manevi zevkler keşfiyâtlara ve maddi kerâmetlere mazhariyetleri görülmüyor? Hem, onun talebeleri de öyle şeyler aramıyorlar?”

  Elcevap: Evvelâ, sebebi, sırr-ı ihlâstır. Çünkü dünyada, muvakkat zevkler, kerâmetler tam nefsini mağlup etmeyen insanlara bir maksat olup, uhrevî ameline bir sebep teşkil eder, ihlâsı kırılır. Çünkü amel-i uhrevî ile dünyevî maksatlar, zevkler aranılmaz; aranılsa, sırr-ı ihlâsı bozar.

  Risale-i Nur dünya işlerine alet olamaz, dünya işlerine siper edilemez. Çünkü ehemmiyetli bir ibadet-i tefekküriye olduğu cihetle, dünyevî maksatlar onunla kasten istenilmez; istenilse, ihlâs kırılır, o ehemmiyetli ibadet şekli değişir. Yani, çocuklar gibi, döğüştükleri vakit Kur’ân’ı başına siper eder. Başına gelen zarar. Kur’ân’a geldiği gibi, Risale-i Nur, böyle muannid hasımlara karşı siper istimâl edilmemeli.

  Sâniyen: Kerâmetler, keşfiyâtlar, tarikatte sülûk eden âmî ve yalnız imanı, taklidi bulunan ve tahkik derecesine girmeyenlere, bazan zayıf olanları takviye ve vesveseli şüphelilere kanaat vermek içindir. Halbuki Risale-i Nur’un imanî hakikatlerine gösterdiği hüccetler, hiçbir cihette vesveselere meydan vermediği gibi; kanaat vermek cihetinde kerâmetlere, keşfiyâtlara hiç ihtiyaç bırakmıyor. Onun verdiği iman-ı tahkiki, keşfıyât, zevkler ve kerâmetlerin çok fevkınde olmasından, hakiki şakirtleri, öyle kerâmet gibi şeyleri aramıyorlar.

  Sâlisen: Risale-i Nur’un bir esası, kusurunu bilmekle mahviyetkârâne yalnız rızâ-yı İlâhî için rekâbetsiz hizmet etmektir. Halbuki kerâmet sahipleri ve keşfiyâttan zevklenen ehl-i tarikatin mâbeynindeki ihtilâf ve bir nevi rekâbet, ve bu enaniyet zamanında, ehl-i gafletin nazarında, onlara sû-i zan edip, o mübârek zâtları, benlik ve enaniyetle ittiham etmeleri gösteriyor ki; Risâ1e-i Nur’un şakirtleri, şahsı için kerâmet ve keşfiyâtlar istememek, peşinde koşmamak lazım ve elzemdir. Hem onun mesleğinde şahsa ehemmiyet verilmiyor: Şirket-i mâneviye ve kardeşler birbirinde tefânî noktasında Risale-i Nur’un mazhar olduğu binler kerâmet-i ilmiye ve intişâr-ı hizmetteki teshîlât ve çalışanların maîşetindeki bereket gibi ikrâmât-ı İlâhiye umuma kâfi gelir; daha başka şahsi kerâmeti aramıyorlar.

  Râbian: Dünyanın yüz bahçesi, fânî olmak haysiyetiyle, ahiretin bâkî olan bir ağacına mukâbil gelemez. Halbuki, hazır lezzete meftûn kör hissiyât-ı insaniye, fânî, hazır bir meyveyi, bâkî, uhrevî bir bahçeye tercih etmek cihetiyle, nefs-i emmâre bu hâlet-i fıtriyeden istifade etmemek için Risale-i Nur şakirtleri ezvâk-ı ruhâniyeyi ve keşfiyât-ı mâneviyeyi dünyada aramıyorlar.

  Risale-i Nur şakirtlerine bu noktada benzeyen eskiden bir zât, haremiyle beraber büyük bir makamda bulunduklan halde, maişet müzâyakası yüzünden haremi, demiş zevcine, “İhtiyacımız şedittir.” Birden, altından bir kerpiç yanlarında hazır oldu. Haremine dedi: “İşte Cennetteki bizim kasrımızın bir kerpicidir.” Birden o mübârek hanım demiş ki: “Gerçi çok muhtacız ve ahirette de çok böyle kerpiçlerimiz var; fakat, fânî bir surette bu zâyi olmasın, o kasrımızdan bir kerpiç noksan olmasın. Duâ et, yerine gitsin; bize lazım değil.” Birden yerine gitti; keşf ile gördüler diye rivâyet edilmiş.

  İşte bu iki kahraman ehl-i hakikat, Risale-i Nur şakirtlerinin dünyaya ait ezvâk-ı kerâmetlere koşmadıklarına bir hüsn-ü misâldir.

  Emirdağ Lahikası-1, s. 85-86.

  Risale-i Nur’un hakiki şakirtleri, hizmet-i imaniyeyi herşeyin fevkınde görür;-kutbiyet de verilse ihlâs için hizmetkârlığı tercih eder.

  Kastamonu Lahikası, s.190.

  Evet, dünyaya ait harika neticeler, bazı efrâd-ı mühimme gibi, Risale-i Nur’a çokça terettüb ediyor; fakat, onlar istenilmez, belki veriliyor. İllet olamaz, bir fayda olabilir. Eğer istemekle olsa, illet olur, ihlâsı kırar, o ibadeti kısmen iptal eder. Çabuk bu hadiseyi teskin ediniz; yoksa, münafıklar istifade edecekler. Belki onların parmağı var.

  Evet, Risale-i Nur’un o kadar dehşetli muannidlere karşı gâlibâne mukâvemeti, sırr-ı ihlâstan ve hiçbir şeye alet edilmemesinden ve doğrudan doğruya saadet-i ebediyeye bakmasından ve hizmet-i imaniyeden başka bir maksat takip etmemesinden ve bazı ehl-i tarikatin ehemmiyet verdikleri keşf ve kerâmât-ı şahsi-yeye ehemmiyet vermemekten ve velayet-i kübrâ sahipleri olan Sahabiler gibi, verâset-i nübüvvet sırrıyla yalnız iman nurlarını neşretmek ve ehl-i imanın imanlarını kurtarmaktır.

  Evet, Risale-i Nur’un o kadar dehşetli zamandaki kazandırdığı iki netice-i muhakkakası herşeyin fevkındedir; başka şeylere ve makamlara ihtiyaç bırakmıyor.

  Birinci Neticesi: Sadâkat ve kanaatle Risale-i Nur dairesine giren, imanla kabre gireceğine gayet kuvvetli senetler var.

  İkinci Neticesi: Risale-i Nur dairesinde, ihtiyârımız olmadan, haberimiz yokken takarrür ve tahakkuk eden şirket-i mâneviye-i uhreviye cihetiyle herbir hakiki sadık şâkirdi, binler diller ile, kalbler ile duâ etmek, istiğfar etmek, ibadet etmek ve bazı melâike gibi kırk bin lisân ile tesbih etmektir. Ve Ramazan-ı şerifteki hakikat-i Leyle-i Kadir gibi, kudsi ve ulvî hakikatleri yüz bin el ile aramaktır. İşte, bu gibi netice içindir ki, Risale-i Nur Şâkirtleri, hizmet-i Nuriyeyi velayet makamına tercih eder, keşf ve kerâmâtı aramaz ve ahiret meyvelerini dünyada koparmaya çalışmaz. Ve vazife-i İlâhiye olan muvaffakıyet ve halka kabul ettirmek ve revaç vermek ve galebe ettirmek ve müstehak oldukları şân ü şeref ve ezvâk ve inâyetlere mazhar etmek gibi, kendi vazifelerinin haricinde bulunan şeylere karışmaz ve harekâtını onlara binâ etmezler. Hâlisen, muhlisen çalışırlar, “Vazifemiz hizmettir, o yeter” derler.

  Kastamonu Lahikası, s. 200.

  Bizlerle pekçok alakadar bir zât, çok defa dehşetli şekvâ ediyor ki, “Ben adam olamıyorum, gittikçe fenalaşıyorum, manevi hizmetlerimin neticelerini göremi-yorum” diye medet istiyor. Ona yazıyoruz ki, “Bu dünya dârü’l-hizmettir, ücret almak yeri değildir. Amâl-i sâlihanın ücretleri, meyveleri, nurları berzahta, ahirettedir. O bâki meyveleri bu dünyaya çekmek ve bu dünyada onları istemek, ahireti dünyaya tâbî etmek demektir. O amel-i sâlihin ihlâsı kırılır, nuru gider. Evet, o meyveler istenilmez, niyet edilmez; edilse teşvik için verildiğini düşünüp, şükreder.”

  Evet, bu asırda, o derece hayat-ı dünyeviye damarına dokunmuş ve yaralamış ve heyecana getirmiş ki, mübârek ve ihtiyar ve hoca ve ehl-i salâhat olan bir zât dahi, dünyada bir nevi hayat-ı uhreviye ezvâkını istiyor, birinci derecede, zevk-i hayat onda hükmediyor.

  Kastamonu Lahikası, s. 92.

  Kardeşlerim, çok dikkat ve ihtiyat ediniz, sakın sakın hocalarla münakaşa etmeyiniz. Mümkün olduğu kadar musâlâhakârâne davranınız, enaniyetlerine dokunmayınız. Bid’at taraftarı da olsa ilişmeyiniz. Karşımızda dehşetli zındıka varken, mübtedi’lerle uğraşıp onları, dinsizlerin tarafına sevk etmemek gerektir. Eğer size ilişmek için gönderilmiş hocalara rast gelseniz, mümkün olduğu kadar münâzaa kapısını açmayınız. İlim kisvesiyle itiraz-ları, münafıkların ellerinde bir senet olur.

  Emirdağ Lahikası-I, s.130.

  Risale-i Nur dairesinde bulunan ve bilfiil çalışan hocalardan ve Konya hocalarından başka, sair hocalara, bugünlerde, tashîhât yaparken şiddetli bir hiddet bana geldi. Çünkü Arabî okumayan Nur şakirtlerinin fedâkârları, Arabî bilmemesinden sehivler, hatâlar oluyor. Ben de zahmet çektiğimden, hem eski talebelerimden olan hocalara ve kardeşime, hem şimdiki Ankara’da ve İstanbul’daki resmî hocalara bağırarak dedim: “Ey insafsızlar! Neden hem vazifeniz, hem medresenin mahsulü, hem size farz-ı ayn gibi lüzumu bulunan bu hizmet-i imaniyede bana yardım etmiyorsunuz? Belki de, sizin lakaydlığınızdan, çokların çekilmesine sebebiyet veriyorsunuz? İmâm-ı Ali’nin (r.a.), ahirzamanın bir kısım hocalarına vurduğu tokattan hissedar oluyorsunuz” diye dehşetli bir itiraz kalbe gelirken, birden, kalbini bozmayan hocaları müdâfaa etmek için üç mânâ ihtar edildi.

  Birincisi: Resmen iki büyük merkezde, iki heyet-i ilmiye, beyanı münâsip olmayan çok esbâba binâen, her vesîleyle hoca kısımlarının Risale-i Nur’dan çekilmeleri için çok vâsıtaları istimâl ediyorlar. Memuriyet gibi derd-i maîşet belâsıyla bîçare hocaları dairelerine çekip, Nurlardan uzaklaştırıyorlar. Bîçare hocalar, Nurların kıymetini bilmiyorlar değil, belki derdi maîşet veyahut o heyet-i ulemadaki büyük hocalara itimat edip ve kendi tahsil ettiği ilm-i dînî kendi imanını kurtaracak derecesindedir zannıyla lâkayd kalıp, ruhsatla amel etmeye kendine fetvâ buluyor.

  İkinci Mânâ: Bu kadar dehşetli bir hücum ve tazyike mâruz kalan Risale-i Nur şakirtlerini, evham yüzünden, güyâ “Menemen ve Şeyh Said vak’aları gibi bir hadisenin ihtimâli var” diye, iki defa, imhâ için; hem-perde altında-eskiden beri düşmanlarım, hem resmen kanun ve idâre ve siyaset cihetinde merhametsiz bir surette bazı erkân-ı hükümetin bizi iki defa hapis ve ittiham etmesi ve resmî ve gayr-i resmî propagandalarla herkesi bizden ve Nurlardan ürkütmesiyle, elbette hassas ve bir derece zayıf hocalara ehemmiyetli bir korku verip, bir mâzeret olur. Onun için, ekseriyet değil, belki yalnız fevkalade bir cesâret ve gayret taşıyan bir kısım hocalar, Nurlar dairesine girip, girmeyenleri de bir derece affettirdiler.

  Emirdağ Lahikası-I, s. 210.

  Bîçare bazı hocaları ve sofuları Risale-i Nur’a karşı bir çekinmek, bir soğukluk vermek için hiç hatıra gelmeyen bir vesileyi bulmuşlar. Şöyle ki:

  Diyorlar, “Said, yanında başka kitapları bulundurmuyor; demek onları beğenmiyor. Ve İmâm-ı Gazâlî’yi de (r.a.) tam beğenmiyor ki, eserlerini yanına getirmiyor.” İşte, bu acîb, mânâsız sözlerle bir bulantı veri-yorlar. Bu nevi hileleri yapan, perde altında, ehl-i zındıkadır, fakat, safdil hocaları ve bazı sofuları vasıta yapıyorlar.

  Buna karşı deriz ki, “Hâşâ, yüz defa hâşâ. Risale-i Nur ve şakirtlerinin, bir üstâdı olan Hüccetü’1-İslâm İmâm-ı Gazâlî ve beni Hazret-i Ali ile bağlayan yegâne üstâdımı beğenmemek değil, belki bütün kuvvetleriyle, onların takip ettiği mesleği, ehl-i dalaletin hücumundan kurtarmak ve muhafaza etmektir. Fakat, onların zamanında bu dehşetli zındıka hücumu, erkân-ı imaniyeyi sarsmıyordu. O muhakkik ve allâme ve müçtehid zâtların asırlarına göre münâzara-i ilmiyede ve dîniyede istimâl ettikleri silâhlar hem geç elde edilir, hem bu zaman düşmanlarına birden galebe edemediğinden, Risale-i Nur, Kur’ân-ı Mu’cizü’l-Beyandan hem çabuk, hem keskin, hem tam düşmanların başını dağıtacak silahları bulduğu için, o mübârek ve kudsi zâtların tezgâhlarına mürâcaat etmi-yor. Çünkü umum onların mercileri ve menbaları ve üstadları olan Kur’ân, Risale-i Nur’a tam mükemmel bir üstad olmuştur. Ve hem vakit dar, hem bizler az olduğumuz için vakit bulamıyoruz ki, o nurânî eserlerden de istifade etsek.

  Hem, Risale-i Nur şakirtlerinin yüz mislinden ziyade zâtlar o kitaplarla meşguldürler ve o vazifeyi yapıyorlar. Biz de o vazifeyi onlara bırakmışız. Yoksa, hâşâ ve kellâ, o kudsi üstadlarımızın mübârek eserlerini ruh u canımız kadar severiz. Fakat, herbirimizin bir kafası, birer eli, birer dili var; karşımızda da binler mütecâviz var; vaktimiz dar, en son silâh, mitralyöz gibi Risale-i Nur bürhanlarını gördüğümüzden, mecburiyetle ona sarılıp iktifâ ediyoruz.

  Kastamonu Lahikası, s.133.

  Cenâb-ı Hak abdini tecrübe eder ve der ki: “Sen böyle yapsan, sana böyle yaparım. Göreyim seni, yapabilir misin?” diye tecrübe eder. Fakat abdin hakkı yok ve haddi değil ki, Cenâb-ı Hakkı tecrübe etsin ve desin: “Ben böyle işlesem, Sen böyle işler misin?” diye tecrübevârî bir surette Cenâb-ı Hakkın rubûbiyetine karşı imtihan tarzı sû-i edeptir, ubudiyete münâfidir.”

  Madem hakikat budur; insan kendi vazifesini yapıp Cenâb-ı Hakkın vazifesine karışmamalı.

  Meşhurdur ki, bir zaman İslâm kahramanlarından ve Cengiz’in ordusunu müteaddit defa mağlup eden Celâleddin-i Harzemşah harbe giderken, vüzerâsı ve etbâı ona demişler:

  “Sen muzaffer olacaksın; Cenâb-ı Hak seni galip edecek.”

  O demiş:

  “Ben Allah’ın emriyle, cihad yolunda hareket etmeye vazifedarım, Cenâb-ı Hakkın vazifesine karışmam. Muzaffer etmek veya mağlup etmek Onun vazifesidir.” İşte o zât, bu sırr-ı teslimiyeti anlamasıyla, harika bir surette çok defa muzaffer olmuştur.

  Evet, insanın elindeki cüz’-i ihtiyârî ile işledikleri ef’âllerinde, Cenâb-ı Hakka ait netâici düşünmemek gerektir. Meselâ kardeşlerimizden bir kısım zâtlar, halkların Risale-i Nur’a iltihakları şevklerini ziyadeleştiriyor, gayrete getiriyor; dinlemedikleri vakit, zayıfların kuvve-i mâneviyeleri kırılıyor, şevkleri bir derece sönüyor. Halbuki üstâd-ı mutlak, muktedâ-i küll, rehber-i ekmel olan Resûl-i Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâm, olan fermân-ı İâhîyi kendine rehber-i mutlak ederek, insanların çekilmesi ile ve dinlememesiyle daha ziyade sa’y ü gayret ve ciddiyetle tebliğ etmiş. Çünkü, sırrıyla anlamış ki, insanlara dinlettirmek ve hidâyet vermek, Cenâb-ı Hakkın vazifesidir. Cenâb-ı Hakkın vazifesine karışmazdı. Öyle ise, işte ey kardeşlerim, siz de, size ait olmayan vazifeye harekâtınızı binâ etmekle karışmayınız ve Hâlıkınıza karşı tecrübe vaziyetini almayınız.

  Mesnevi-i Nûriye, s. 144-145.

  Umûr-u uhreviyede hırs ve kanaatsizlik bir cihette makbuldür, fakat mesleğimizde ve hizmetimizde bazı ârızalar ile inkisâr-ı hayal cihetiyle, şükür yerine, meyusiyetle şekvâ etmeye sebep olur; belki de hizmetten vazgeçer. Onun için mesleğimizde kanaat, daima şükrü ve metâneti ve sebâtı netice verdiği için, ihlâs dairesinde hizmet noktasında çok hırs ve kanaatsizlik gösterdiğimiz halde, neticelerine ve semerâtına karşı kanaatle mükellefiz.

  Emirdağ Lahikası-l, s. 89.

  İmânın kuvvetlenmesi için bu zamanda ve bu zeminde gayet şiddetli bir ihtiyac-ı kati ile ders-i dinde bazı şahıslar lazımdır ki, hakikati hiçbir şeye feda etmesin, hiçbir şeye alet etmesin, nefsine hiçbir hisse vermesin; tâ ki, imana dâir dersinden istifade edilsin, kanaat-i katiye gelsin.

  Şuâlar, s. 335.

  Eski zamanda, bir şeyhin müridleri pekçok olmasından, o memleketin hükümeti siyasetçe telaş edip, onun cemaatini dağıtmak istemiş. O zât hükümete demiş: “Benim yalnız bir buçuk müridim var, başka yok. İsterseniz tecrübe edeceğiz.” O zât, bir yerde çadır kurdu, kendi binler müridlerini oraya toplattı. O da emretti: “Ben bir imtihan yapacağım. Her kim benim müridim ise ve emri kabul etse, Cennete gidecek.” Çadıra birer birer çağırdı. Gizli bir koyun kesti; güyâ has bir müridini kesti, Cennete gönderdi. O kanı gören binler müridler, daha hiçbiri şeyhi dinlemedi, inkâra başladılar: Yalnız, bir adam dedi: “Başım feda olsun.” Yanına gitti. Sonra, bir kadın dahi gitti; başkalar dağıldılar. O zât, hükümet adamlarına dedi: “İşte benim bir buçuk müridim bulunduğunu gördünüz.”

  Cenâb-ı Hakka yüz binler şükürler olsun ki, Risalei Nur, Eskişehir imtihan ve mahkemesinde, şakirtlerinden yalnız bir buçuk kaybetti. O eski şeyhin aksine olarak, Isparta ve civar kahramanlarının himmetiyle, o zâyi olan bir buçuk adam yerine on bin ilâve oldu. İnşaallah, bu imtihanda dahi hem şark, hem garbın kahramanlarının himmetleriyle, çokları kaybedilmeyecek ve bir giden yerine on girecek.

  Bir zaman, müslim olmayan bir zât, tarikatten hilâfet almak için bir çare bulmuş ve irşâda başlamış. Terbiyesindeki müridleri terakkiye başlarken, birisi keşfen mürşidlerini gayet sukutta görmüş. O zât ise fe-râsetiyle bildi, o müridine dedi: “İşte beni anladın.” O da dedi: “Madem senin irşâdın ile bu makamı buldum, seni bundan sonra daha ziyade başımda tutacağım” diye Cenâb-ı Hakka yalvarmış, o bîçare şeyhini kurtarmış; birden bire terakki edip bütün müridlerinden geçmiş, yine onlara mürşid-i hakiki kalmış. Demek, bazan bir mürid şeyhinin şeyhi oluyor. Ve asıl hüner, kardeşini fena gördüğü vakit onu terk etmek değil, belki daha ziyade uhuvvetini kuvvetleştirip ıslahına çalışmak, ehl-i sadâkatin şe’nidir. Münâfıklar, böyle vaziyetlerde kardeşlerinin tesânüdünü ve birbirine karşı hüsn-ü zanlarını bozmak için derler: “İşte o kadar ehemmiyet verdiğin zâtlar adi, aciz insanlardır.”

  Her ne ise, musibette, gerçi çok zararımız var, fakat umum âlem-i İslâmı alakadar edecek bir keyfiyet, bir vaziyet olmasından, pekçok ucuz olarak pek büyük kıymeti var. Buna benzer vukua gelen hadiseler, ya siyaset-i dîniye veya başka sebeplerle umum âlem-i İslâm namına olamadılar.

  Şuâlar, s. 268.

  Nurcular, çok ihtiyat ve dikkat ve temkinde bulunmaları lazımdır. Çünkü, manevi fırtınalar var. Bazı dessas münafıklar her tarafa sokulur; istibdâd-ı mutlaka dinsizcesine taraftarken, hürriyet fırkasına girer—tâ onları bozsun ve esrarlarını bilsin, ifşâ etsin..

  Emirdağ Lahikası-l, s. 156.

  Bütün ruh u cânımla hatta nefs-i emmaremle beraber Risale-i Nur’un ve sizlerin selâmetine, şahsıma gelen bütün zahmetleri manevi sevinç ve memnuniyetle kabul ediyorum. Cennet ucuz olmadığı gibi, Cehennem de lüzumsuz değil. Dünya ve zahmetleri fânî ve çabuk geçici olduğu gibi, bize gizli düşmanlarımızdan gelen zulüm de mahkeme-i kübrâda ve kısmen de dünyada yüz derece ziyade intikâmımız alınacağından, hiddet yerinde onlara teessüf ediyoruz.

  Bazı kardeşlerimizin, lüzumsuz, talebeliğini inkâr, hususan (…) eskide ehemmiyetli kendi hizmet-i Nuriyelerini lüzumsuz setretmeleri, gerçi çirkin, fakat onların sâbık hizmetleri için affedip gücenmemeli-yiz.

  Cenâb-ıHakka hadsiz şükür olsun ki, bu zamanda Risale-i Nur’da, nokta-i istinad olarak avam-ı müminînin en ziyade muhtaç oldukları ve Nurda bulduklan öyle bir hakikattir ki, hiçbir şeye alet olmayacak ve hiçbir garaz ve maksat içine girmeyecek ve hiçbir şüphe ve vesveseye meydan vermeyecek ve hiçbir düşman ona bahane bulup çürütmeyecek; ve yalnız hak ve hakikat için ona çalışanlar bulunacak, dünya maksatları ona karışmayacak. Tâ ki, uzakta olan ehl-i iman, o hakikate ve sadık nâşirlerine tam itimat edip, imanlarını zındıklann ve dinsizlerin, din aleyhindeki dehşetli feylesofların itirazlarından ve inkârlarından kurtarsınlar.

  Evet, o ehl-i iman, lisân-ı hâl i1e diyecek ki, “Madem bu hakikati, bu kadar şiddetli düşmanları çürütemediler ve itiraz edemiyorlar ve şakirtleri haktan başka onun hizmetinde hiçbir maksat taşımıyorlar; elbette o hakikat, ayn-ı hak ve mahz-ı hakikattir” diye bin bürhan kadar bir delil hükmünde imanını kuvvetlendirir ve kurtarır. Ve, “İslâmiyette bir hakikatsizlik mi var?” diye daha evhâma düşmeyecekler.

  Emirdağ Lahikası-I, s. 211.

  Bu zamanda ehl-i iman öyle bir hakikate muhtaçtırlar ki; kainatta hiçbir şeye alet ve tâbî ve basamak olamaz; ve hiçbir garaz ve maksat onu kirletemez; ve hiçbir şüphe ve felsefe onu mağlup edemez bir tarzda iman hakikatlerini ders versin. Umum ehl-i imanın bin seneden beri terâküm etmiş dalaletlerin hücumuna karşı imanları muhafaza edilsin.

  İşte bu nokta içindir ki, dahilî ve haricî yardımcılara ve ehemmiyetli kuvvetlerine, Risale-i Nur ehemmiyet vermiyor, onlan arayıp tâbi olmuyor… Tâ avam-ı ehl-i imanın nazarında, hayat-ı dünyeviyenin bazı gâyelerine basamak olmasın; ve doğrudan doğnıya hayat-ı bâkiyeden başka hiçbir şeye alet olmadığından, fevkalade kuvveti ve hakikati, hücum eden şüpheleri ve tereddütleri izâle eylesin.

  Emirdağ Lahikası-I, s. 73.

  Bu büyük ve ağır ve kıymettar hizmet-i Kur’âniyeye kemâl-i tesânüdle çalışmak lazımdır. Sakın, dikkat ediniz. İhtilâf-ı meşrebinizden ve zayıf damarınızdan ve derd-i maîşet zarûretinizden ehl-i dalalet istifade edip, birbirinizi tenkit ettirmeye meydan vermeyiniz. Meşveret-i şer’iye ile reylerinizi teşettütten muhafaza ediniz. İhlâs Risalesinin düsturlarını her vakit göz önünüzde bulundurunuz. Yoksa, az bir ihtilâf bu vakitte Risale-i Nur’a büyük bir zarar verebilir.

  Kastamonu Lahikası, s.178.

  Her şâkirdin vazifesi, yalnız kendi imanını kurtarmak değil; belki başkasının imanlarınıda muhafaza etmeye mükelleftir. O da, hizmete ciddi devam ile olur.

  Kastamonu Lahikası, s. 148.

  Azîz kardeşlerim,

  Bahar ve yazın meşgaleleri, hem gecele-rin kısa olması, hem şuhur-u selâsenin gitmesi ekser kardaşların bir derece neşeli kış dersine fütur verir. Fakat onlardan gelen fütur, size fütur vermesin. Çünkü o dersler, ulûm-u imaniyeden olduğu için, bir insan yalnız kendi nefsine dinlettirse yeter. Bâhusus, siz, daima bir iki hakiki kardaşıda bulursunuz. Hem, o dersi dinleyenler yalnız insanlar değil. Cenâb-ı Hakkın zîşuur çok mahlûkâtı vardır ki, hakaik-ı imaniyenin istimâından çok zevk alırlar. Sizin, o kısım arkadaşınız ve müstemîleriniz çoktur. Hem, mütefekkirâne o çeşit sohbet-i imaniye, zemin yüzünün bir manevi zîneti ve medâr-ı şerefi olduğuna işareten, biri demiş:

  

  Yani, semâvât zemine gıpta eder ki, zeminde halisenlillâh sohbet ve zikir ve tefekkür için, bir iki adam, bir iki nefes, yani bir iki dakika beraber otururlar, kendi Sâni-i Zülcelâlinin çok güzel âsâr-ı rahmetini ve çok hikmetli vc süslü âsâr-ı sanatını birbirine göstererek, Sânîlerini sevip sevdirirler, düşünüp düşündürürler.

  Hem de ilim iki kısımdır. Bir nevi ilim var ki, bir defa bilinse ve bir iki defa düşünülse kâfi gelir. Diğer bir kısmı, ekmek gibi, su gibi, her vakit insan onu düşünmeye muhtaç olur. “Bir defa anladım, yeter” diyemez. İşte ulum-u imaniye bu kısımdandır. Önümüzdeki Sözler ekseriyet îtibâriyle inşaallah o cümledendir.

  Barla Lahikası, s.146-147.

  Sen, mesleğini ve efkârını hak bildiğin vakit, “Mesleğim haktır veya daha güzeldir” demeye hakkın var. Fakat “Yalnız hak benim mesleğimdir” demeye hakkın yoktur. sırrınca, insafsız nazarın ve düşkün fikrin hakem olamaz. Başkasının mesleğini butlân i1e mahkûm edemez.

  Senin üzerine haktır ki; her söylediğin hak olsun. Fakat her hakkı söylemeye senin hakkın yoktur. Her dediğin doğru olmalı, fakat her doğruyu demek doğru değildir. Zîrâ senin gibi niyeti halis olmayan bir adam, nasihati bazan damara dokundurur, aksülamel yapar.

  Mektubat, s. 256.

  âyetine en âzam bir tarzda şimdiki boğuşan insanlar mazhar olmalarından, onlara değil taraftar olmak veya merakla o cereyanlan takip etmek ve onların yalan, aldatıcı propagandalarını dinlemek ve müteessirâne mücadelelerini seyretmek, belki o acîb zulümlere bakmak da câiz değil. Çünkü, zulme rızâ zulümdür. Taraftar olsa, zâlim olur; meyletse,

  âyetine mazhar olur.

  Evet, hak ve hakikat ve din ve adalet hesabına olmadığına ve belki inat ve asabiyet-i milliye ve menfaat-i cinsiye ve nefsin enaniyetine dayanan dünyada emsâli vukû bulmayan gaddarâne bir zulüm hesabına olduğuna kati bir delil şudur ki: Bin mâsum çoluk, çocuk, ihtiyar, hasta bulunan bir yerde, bir iki düşman askeri bulunmak bahanesiyle bombalarla onları mahvetmek ve tabakat-ı beşer cereyanları içinde, burjuvaların en dehşetli müstebitleri ve sosyalistlerin ve bolşeviklerin en müfritleri olan anarşistlerle ittifak etmek ve binler, milyonlar mâsumların kanlarını heder etmek ve bütün insanlara zarar olan bu harbi idâme ve sulhü reddetmektir.

  İşte böyle hiçbir kanun-u adâlete ve insaniyete ve hiçbir düstur-u hakikate ve hukuka muvâfık gelmeyen boğuşmalardan, elbette âlem-i İslâm ve Kur’ân teberrî eder. Yardımcılıklarına, tenezzül edip tezellül etmez. Çünkü onlarda öyle dehşetli bir firavunluk, bir hodgâmlık hükmediyor; değil Kur’ân’a, İslâma yardım, belki kendine tâbî ve alet etmekle elini uzatır. Öyle zâlimlerin kılıçlanna dayanmak, hakkâniyet-i Kur’âniye, elbette tenezzül etmez.

  Ve milyonlarla mâsumların kanıyla yoğrulmuş bir kuvvet yerine, Hâlık-ı Kâinatın kudret ve rahmetine dayanmak, ehl-i Kur’ân’a farz ve vâciptir. Gerçi zındıka ve dinsizlik o boğuşanların birisine dayanıp ehl-i diyaneti ezer. O zındıkanın tazyikinden kurtulmak, onun aksi cereyanına taraftar olmak bir çaredir. Fakat şimdiye kadar o taraftarlık bir menfaat vermeyerek çok zararları dokunmuş.

  Hem zındıka, nifak hâsiyetiyle her tarafa döner. Senin dostunu kendine dost edip, sana düşman eder. Senin taraftarlık cihetiyle kazandığın günahlar, faydasız boynunda kalır. Risale-i Nur şakirtlerinin vazifeleri iman olduğundan, “hayat meseleleri” onlan çok alakadar etmez ve merakla baktırmaz. İşte bu hakikate binâen, değil on üç ay, belki on üç sene dahi bakmasam hakkım var. Sizler baktınız, günahlardan başka ne kazandınız; ben bakmadım, ne kaybettim?

  Kastamonu Lahikası, s. 154-155.

  Tecâvüzkâr düşmana tevazu ve muhabbetle yaklaşılmaz

  Buna dikkat ediniz ki, canavar bir hayvana karşı kendini zayıf göstermek, onu hücuma teşcî ettiği gibi, canavar vicdanı taşıyanlara karşı dahi dalkavukluk etmekle zaaf göstermek, onları tecâvüze sevk eder. Öyle ise dostlar müteyakkız davranmalı, tâ dostların lâkaydlıklarından ve gafletlerinden, zındıka taraftarları istifade etmesinler…

  âyet-i kerîmesi fermânıyla, zulme değil yalnız alet olanı ve taraftar olanı, belki ednâ bir meyil edenleri dahi, dehşetle ve şiddetle tehdit ediyor. Çünkü rızâ-i küfür, küfür olduğu gibi; zulme rızâ da zulümdür.

  Mektubat, s. 345.

  Dinsizlere, iman ve Risale-i Nur’a hücum eden hodfüruşlara karşı tevazu tezellüldür. İzzet-i dîniyeyi ve şeref-i ilmiyeyi muhafaza için kahramancasına sebat ve bir kuvve-i mâneviyeyi göstermek gerek. Bu zamanda dinsizlik hesabına, benlikleri firavunlaşmış derecede ve imana ve Risale-i Nur’a hücumları zamanında onlara karşı tedâfü’ vaziyetimizde Tevazu ve mahviyet göstermek büyük bir cinâyet ve hıyânettir. Ve o Tevazu, tezellül hükmünde bir ahlâk-ı rezîle olur. .Onlara karşı izzet-i dîniyeyi ve şerâfet-i ilmiyeyi muhafaza etmek için kahramancasına bir sebat, bir kuvve-i mâneviyeyi gösteımek, acaba hiçbir vecihle hodfüruşluk olur mu? Hiçbir şöhretperestlik ve enaniyet olur mu?

  âyet-i kerîmesi-nin sırrıyla nefs-i emmâreme itimat edemem; nefis kusursuz olmaz. Fakat, şimdi, bu zamanda ejderhalar, ifritler hükmünde dinsizlik komitelerinin hücumları ve tahribâtları zamanında müdâfaamda, bende görünen o sinek kanadı kadar kusurları görmek, o hücum edenlere bir yardım hükmüne geçmektir. Ve on adet muhtaçlardan beş altı bîçareyi Nurun ilâçlarından mahrum etmektir. Bu nokta için ben kendi kuvvetime, meziyetime hiç itimat etmeyerek, yalnız hakikat-i Kur’âniye ve onun tefsiri olan hakaik-ı imaniyedeki kuvvete istinaden dünyaya ilan ediyorum ki, bütün dinsizler toplansalar, ben onlara karşı çekinmeyerek meydan okuyorum; ve başımı eğmiyorum; ve izzet-i ilmiyeyi kırmıyorum. Eğer bu bir benlik ise, o hiçbir cihetle bana ait değil ve benlik olamaz, salâbet-i imaniye olur. Zâten ben nasıl tabiatı, icad îtibâriyle inkâr ediyorum; öyle de, beşeri gurura, enaniyete, firavunluğa sevk eden iktidârı da, tabiat gibi, inkâr ediyorum.

  Emirdağ Lahikası-II, s.122.

  Biz Risale-i Nur ,şakirtleri, dünyaya çok ehemmiyet vermediğimizden, dünyaya yalnız Risale-i Nur için baktığımızdan, bu yağmursuzlukta dahi o noktadan bakıyoruz. İşte, Denizli’de mahkemeye verilen cüzi bir kısım Risale-i Nur, sahiplerine iâdesinin aynı zamanında, yağmursuzlukta bir derece rahmet yağdı. Fakat Risale-i Nur’un serbestiyeti cüzi olmasından, rahmet dahi cüzi kaldı. İnşaallah, yakında benim de risalelerim iâde edilecek, tam serbest ve intişârı küllileşecek ve rahmet dahi tam olacak.

  Emirdağ Lahikası-I, s. 33.

  Vazifemiz hizmettir, vazife-i İlâhiyeye karışmamak ve hizmetimizi onun vazifesine binâ etmekle bir nevi tecrübe yapmamak olmakla beraber, kemmiyete değil, keyfiyete bakmak; hem çoktan beri sukut-u ahlâka ve hayat-ı dünyeviyeyi her cihetle hayat-ı uhreviyeye tercih ettirmeye sevk eden dehşetli esbab altında Risale-i Nur’un şimdiye kadar fütuhâtı ve zındıkların ve dalaletlerin savletlerini kırması ve yüz binler bîçarelerin imanlarını kurtarması ve herbiri yüze ve bine mukâbil yüzer ve binler hakiki mümin talebeleri yetiştirmesi Muhbir-i Sâdıkın ihbârını aynen tasdik etmiş ve vukuât ile ispat etmiş ve ediyor, inşaallah daha edecek. Ve öyle kökleşmiş ki, inşaallah hiçbir kuvvet Anadolu’nun sînesinden onu çıkaramaz—tâ âhirzamanda, hayatın geniş dairesinde, asıl sahipleri, yani Mehdî ve şakirtleri Cenâb-ı Hakkın izniyle gelir, o daireyi genişlettirir ve o tohumlar sünbüllenir; bizler de kabrimizde seyredip Allah’a şükrederiz.

  Kastamonu Lahikası, s. 72

  Cenâb-ı Hakkın ihsan ve keremiyle sizlerle gayet kudsi ve gayet ehemmiyetli ve gayet kıymettar ve her ehl-i imana menfaatli bir hizmette taksimü’l-mesâi kâidesiyle iştirak etmişiz. Tesânüdümüzden hasıl olan bir şahs-ı manevinin fevkalade ehemmiyet ve kıymeti ve üstadlığı ve irşâdı bize kâfidir.

  Hem madem bu zamanda herşeyin fevkinde hizmet-i imaniye en ehemmiyetli bir vazifedir; hem kemmiyet ise keyfiyete nisbeten ehemmiyeti azdır; hem muvakkat ve mütehavvil siyaset âlemleri ebedî, daimi, sabit hidemât-ı imaniyeye nisbeten ehemmiyetsizdir, mikyas olamaz, medâr da olamaz.

  Risale-i Nur’un tâlimâtı dairesinde ve bizlere bahşettiği hizmet noktasında feyizli makamlara kanaat etmeliyiz. Haddinden fazla fevkalade hüsn-ü zan ve müfritâne âlî makam vermek yerine, fevkalade sadâkat ve sebat ve müfritâne irtibat ve ihlâs lazımdır. Onda terakki etmeliyiz.

  Kastamonu Lahikası, s. 57.

  Bizim vazifemiz müsbet hareket etmektir, menfi hareket değildir. Rızâ-i İlâhîye göre sırf hizmet-i imaniyeyi yapmaktır, va-zife-i İlâhiyeye karışmamaktır. Bizler asayişi muhafazayı netice veren müsbet iman hizmeti içinde herbir sıkıntıya karşı sabırla, şükürle mükellefiz…

  Ben eskiden beri tahakküme ve terzîle karşı boyun eğmemişim. Hayatımda tahakkümü kaldırmadığım birçok hadiselerle sabit olmuş… Fakat bu otuz senedir müsbet hareket etmek, menfi hareket etmemek ve vazife-i İlâhiyeye karışmamak hakikati için; bana karşı yapılan muamelelere sabırla, rızâ ile mukâbele ettim. Cercîs Aleyhisselâm gibi ve Bedir, Uhud muhârebelerinde çok cefâ çekenler gibi sabır ve rızâ ile karşıladım…

  Çünkü asıl mesele bu zamanın cihâd-ı manevisidir, manevi tahribatına karşı sed çekmektir. Bununla dahilî asayişe bütün kuvvetimizle yardım etmektir. Evet, mesleğimizde kuvvet var. Fakat bu kuvvet, asayişi muhafaza etmek içindir.

  düsturu ile ki, “Bir câni yüzünden; onun kardeşi, hânedânı, çoluk çocuğu mesûl olamaz.” İşte bunun içindir ki, bütün hayatımda bütün kuvvetimle asayişi muhafazaya çalışmışım. Bu kuvvet dahile karşı değil, ancak haricî tecâvüze karşı istimâl edilebilir. Mezkûr âyetin düsturu ile vazi-femiz, dahilideki asayişe bütün kuvvetimiz-le yardım etmektir. Onun içindir ki, âlem-i İslâmda asayişi ihlâl edici dahilî muhârebât ancak binde bir olmuştur. O da, aradaki bir içtihad farkından ileri gelmiştir. Ve cihâd-ı mâneviyenin en büyük şartıda vazife-i İlâhiyeye karışmamaktır ki, “Bizim vazi-femiz hizmettir; netice Cenâb-ı Hakka âittir; biz vazifemizi yapmakla mecbur ve mükellefız.

  Emirdağ Lahikası-II, s. 213-214.

  Ulema-i ilm-i kelâmın ve usulü’d-din allâmelerinin ve Ehl-i Sünnet Velcemaatin dâhî muhakkiklerinin İslâmî akîdelere dâir çok tetk ve muhakemâtla ve âyât ve hadîsleri muvâzene ile kabul ettikleri usulü’d-din düsturları şimdiki Risale-i Nur’un meşrebini muhafazaya emrediyor, kuvvet veriyor. Hattâ, hiçbir yerde, hatta ehl-i bid’a kısmıda bu meşrebimize ilişemiyorlar. Hakîkat-i ihlâs tam muhafaza edildiği için, her nevi, ehl-i İslâm içine giriyor. Şiâlıkta mutaassıp ve Vehhâbîlikte de müfrit feylesofların en maddîsi ve mütefennini ve mutaassıp hocalann en enaniyetlisi, beraber, Nur dairesine girmeye başlamışlar ve kısmen şimdi de kardeşçe bulunuyorlar. Hattâ bazı misyonerler de, dîn-i Îsâ’nın (a.s.) hakiki ruhânîsi de o daireye gireceklerine emareler var. Birbirine hücum değil, belki bir tesânüd, bir musâlâha lüzûmunu hissedip medâr-ı münâkaşa meseleleri ortaya atmi-yorlar. Demek İmâm-ı Ali’nin (r.a.) otuz kırk işaretiyle sarâhat derecesinde haber verdiği Risale-i Nur, bu zamanın müthiş yaralarına tam bir ilâçtır. Onun için, o daire bize kâfi gelmiş, harice çıkmıyoruz.

  Emirdağ Lahikası-I, s. 207

  Dipnotlar

  Haşiye1: Zaman ispat etti ki, o adam, adam değil, Risale-i Nur’dur. Belki Ehl-i keşif Risale-i Nur’u ehemmiyetsiz olan tercümanı ve naşiri suretinde, keşiflerinde müşahede etmişler; “Bir adam” demişler.

  Haşiye2: Bu fırtına ise, Afyon hapsinde bir isyan çıktı, hiçbir nur talebesi karışmadı.

  Haşiye3: Hatta Hadis-i sahihle, ahirzamanda İsevilerin hakiki dindarları ehl-i Kur’an ile ittifak edip, müşterek düşmanları olan zındıkaya karşı dayanacakları gibi; şu zamanda ehl-i diyanet ve ehl-i hakikat, değil yalnız dindaşı, meslektaşı, kardeşi olanlarla samimi ittifak etmek, belki Hıristiyanların hakiki dindar ruhanileri ile dahi, medar-ı ihtilaf noktaları muvakkaten medar-ı münakaşa ve niza etmeyerek, müşterek düşmanları olan mütecaviz dinsiz-lere karşı ittifaka muhtaçtırlar.

  Haşiye4: Şayet biri biliyor, taallüm et-meye muhtaç değilse, ibadete muhtaç veya marifete müştak veya huzur ister. Onun için herkese lüzumlu bir derstir.

  Haşiye5: O biçareler “Kalbimiz üstad ile beraberdir” fikriyle, kendilerini tehlikesiz zannederler. Halbuki ehl-i ilhadın cereyanına kuvvet veren ve propogandalarına kapılan, belki bilmeyerek hafiyelikte istimal edilmek tehlikesi bulunan bir adamın, “Kalbim safidir, Üstadımın mesleğine sadıktır” demesi, bu mesele benzer ki: Birisi namaz kılarken karnındaki yeli tutamıyor, çıkıyor; hades vuku buluyor. Ona “Namazın bozuldu” denildiği vakit, o diyor: “Neden namazım bozulsun, kalbim safidir.”

---

• İslamî Hizmet Metodları

  Editör

  Yazıyı okumak için tıklayınız...

• Cemaat-Devlet İlişkisinde Çatışma Olgusu ve Sivil İtaatsizlik

  Adem Ölmez

  Yazıyı okumak için tıklayınız...

• "Bugün Cemaatlerin Büyük Bir Kısmının Derdi, Toplumu Önemsememeleridir"

  Ruşen Çakır

  Yazıyı okumak için tıklayınız...

• Bir İman İnkılabı Olarak Risale-i Nur

  Colin Turner

  Yazıyı okumak için tıklayınız...

• Kur’anî Tebliğ Metodu

  Atilla Yargıcı

  Yazıyı okumak için tıklayınız...

• Risale-i Nur ve İhvan-ı Müslimin: İki Mektep

  Mustafa Özcan

  Yazıyı okumak için tıklayınız...

• İnsan İnsana Tebliğ

  Hakan Yalman

  Yazıyı okumak için tıklayınız...

• Bediüzzaman’ın Hayatında Siyaset Yoluyla İslam’a Davet Tecrübesi

  Muhammed Said Ramazan el-Bûtî

  Yazıyı okumak için tıklayınız...

• Hizmet Metodu Olarak Cemaat ve Cemiyet

  Ömer Faruk Uysal

  Yazıyı okumak için tıklayınız...

• Bediüzzaman’a Göre Günümüzde Hizmet Metodu-Cihad-ı Mânevî: İrşad ve Tebliğ

  Ali Ferşadoğlu

  Yazıyı okumak için tıklayınız...

• Tebliğ ve Edebiyat

  Ahmet Dursun

  Yazıyı okumak için tıklayınız...

• Risale-i Nur’un Hizmet Metodu

  Bediüzzaman Said Nursi

  Yazıyı okumak için tıklayınız...

---